O Σταύρος Λυγερός (σ ένα σκληρό άρθρο) για το «κόμμα του Μνημονίου»

Αναρτήθηκε από τον/τηνkavvathasΔημοσιεύθηκε στηνΧωρίς κατηγορίαΕτικέτες:


Από τον Σταύρο Λυγερό

http://www.kathimerini.gr/και το «Κουρδιστό Πορτοκάλι»

Με κηδεμόνα την τρόικα και με όπλο το εκβιαστικό δίλημμα «Μνημόνιο ή πτώχευση», η κυβέρνηση Παπανδρέου λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας. Και μάλιστα μέχρι στιγμής με μεγάλη επιτυχία.

Η διάλυση της απεργίας των φορτηγατζήδων είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, που ενίσχυσε την εντύπωση ότι η αντίσταση στην κυβερνητική επιλογή είναι ατελέσφορη και ως εκ τούτου μάταιη. Κυριαρχεί η πεποίθηση πως λόγω των ειδικών συνθηκών η κυβέρνηση δεν έχει περιθώριο υποχώρησης.

Επιπροσθέτως, λόγω και της προπαγάνδας των ΜΜΕ, η οποιαδήποτε απεργία αντιμετωπίζεται από την κοινή γνώμη εχθρικά, με αποτέλεσμα να ασκείται στους απεργούς όχι μόνο η ασφυκτική πίεση της κυβέρνησης, αλλά και μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, η απεργία έχει ηθικοπολιτικά κηρυχθεί αντικοινωνική ενέργεια, με πρακτικό αποτέλεσμα οι επαγγελματικές ομάδες να μην διαθέτουν πια καμία δυνατότητα άμυνας έναντι της κυβερνητικής πολιτικής.

Παρότι η κυβέρνηση έλαβε πρωτοφανή και επώδυνα μέτρα, έστω και με γκρίνιες, οι βουλευτές στοιχήθηκαν πίσω από τον πρωθυπουργό. Το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα. Μπορεί η διαδικασία ιδεολογικοπολιτικής μετάλλαξης να είχε αρχίσει προ αρκετών ετών, αλλά τώρα διαρρηγνύονται οι δεσμοί του με τις κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες παραδοσιακά αποτελούσαν την προνομιακή εκλογική πελατεία του.

Στην πραγματικότητα, έχει πάψει να λειτουργεί ως αυτόνομος πολιτικός οργανισμός. Τραυματισμένο ηθικά και με βαρύτατες ευθύνες (όπως και η Ν.Δ.) για την κατάντια της χώρας, δεν μπορεί να θέσει όρια στις επιλογές του αρχηγού του. Η έννοια πολιτικό κόμμα τείνει να υποκατασταθεί στην πράξη από τον αρχηγό – «βασιλιά» και τους συνεργάτες – «αυλικούς» του. Γι’ αυτό και το ΠΑΣΟΚ μετατράπηκε τόσο εύκολα σε «κόμμα του Μνημονίου».

Αυτή η ιδεολογικοπολιτική μεταλλαγή δεν θα είναι χωρίς συνέπειες. Προς το παρόν, όμως, οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν πρώτο κόμμα και ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ένα αποφασιστικό επιχείρημα. Δεν φαίνεται να κατανοεί, όμως, ότι η κατάσταση στην κοινωνία είναι ρευστή. Η ηθική απαξίωση και οικονομική κατάρρευση του προηγούμενου μοντέλου ανάπτυξης συγκρατεί προς το παρόν τις αντιδράσεις και διευκολύνει την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Για πόσο ακόμα, όμως, θα αποδίδει ο εκβιασμός «Μνημόνιο ή πτώχευση»;

Οι πολίτες φοβούνται και προσπαθούν να επιβιώσουν στο νέο δυσμενές περιβάλλον. Εάν, όμως, η ανεργία και η καταστροφή μικρομεσαίων επιχειρήσεων υπερβούν ένα όριο, εάν δηλαδή συγκεντρωθεί η κρίσιμη μάζα απόγνωσης, θα μεταλλαχθεί σε οργή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μια ασήμαντη αφορμή μπορεί να πυροδοτήσει κοινωνική έκρηξη. Οι ενδιάμεσες λύσεις έχουν φύγει από το τραπέζι. Η κατάσταση μοιάζει με ερμητικά κλεισμένη μεταλλική χύτρα, που έχει τοποθετηθεί στη φωτιά, κι αναμετριέται με την εγκλωβισμένη δύναμη του ατμού. Πόσο θα αντέξει;

Εάν το Μνημόνιο ήταν μόνο μία συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι πρόγραμμα βίαιου μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας-κοινωνίας, με βάση τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές. Είναι αλήθεια ότι η τρόικα επιβάλλει μέτρα, τα οποία έπρεπε να είχαν προ πολλού εφαρμοσθεί από τις κυβερνήσεις κυρίως για την καταπολέμηση της κλεπτοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων και του ανορθολογισμού.

Από την άλλη πλευρά, όμως, η εφαρμοζόμενη συνταγή συνολικά λειτουργεί σαν προκρούστεια κλίνη, που τείνει να εγκλωβίσει την οικονομία σε ανατροφοδοτούμενη ύφεση. Εάν αυτό συμβεί η έκρηξη θα καταστεί αναπόφευκτη. Εάν αντιθέτως η οικονομία ανακάμψει, οι πιέσεις θα αμβλυνθούν και η κυβέρνηση θα κερδίσει το στοίχημα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου επαναλαμβάνει συνεχώς ότι όσα κάνει τα κάνει για να σώσει την Ελλάδα. Είναι προφανές, όμως, ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο. Οι αναφορές των διεθνών ΜΜΕ, αλλά και οι δηλώσεις Ευρωπαίων ηγετών επιβεβαιώνουν εδώ δοκιμάζονται οι κοινωνικές αντοχές στις σχεδιαζόμενες πολιτικές λιτότητας και κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους.

Από την έκβαση του ελληνικού πειράματος θα κριθεί η κατεύθυνση και η ένταση της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, που θα εφαρμοσθεί στην Ευρώπη. Για να καμφθούν, όμως, οι αντιστάσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών, δεν αρκούσαν τα λόγια. Η Ελλάδα, ως ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης, παίζει σήμερα τον ρόλο του κακού μαθητή, που τιμωρείται αυστηρά για να πειθαρχήσουν οι υπόλοιποι.

Είτε επειδή έχει πεισθεί για την αποτελεσματικότητα του Μνημονίου, είτε επειδή δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης της οικονομίας, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υπουργοί του λειτουργούν ως εντολοδόχοι κι όχι ως πραγματική κυβέρνηση, η οποία ναι μεν έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις, αλλά παραλλήλως ασκεί και τη δική της πολιτική για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Το εξοργιστικό είναι ότι οι ελίτ που εξέθρεψαν τη διαπλοκή, την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον παρασιτισμό και την ατιμωρησία μετατράπηκαν με επιδεξιότητα χαμαιλέοντα σε σημαιοφόρους του συμβολαίου κηδεμονίας, που παραπλανητικά ονομάσθηκε Μνημόνιο. Οι ελίτ όχι μόνο δεν βιώνουν τραυματικά το καθεστώς κηδεμονίας, αλλά έχουν βολευθεί πολιτικά.

Δεν είναι πρώτη φορά, άλλωστε, που όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις καταστροφικές συνέπειες των δικών τους πράξεων, βρίσκουν καταφύγιο στην αγκαλιά ξένων κηδεμόνων! Η μορφή μπορεί να άλλαξε, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η εξάρτηση και η υποτέλεια έχουν βαθιές ρίζες στην Ελλάδα

Δημοσιεύτηκε από τον kavvathas

Δημοσιογράφος, εκδότης,παρατηρητής γεγονότων, (πρώην)οδηγός αγώνων. Πάντα χειριστής ανεποπτέρων, αεροπλάνων και ελικοπτέρων -Journalist, publisher, (ex)racing & rally driver. Pilot (glider, plane + helicopter) Η δραστηριότητα του Κώστα Καββαθά στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 1959 από το περιοδικό «Ταχύτης», που είχε ως αντικείμενό του τους αγώνες αυτοκινήτου. Eκδόθηκε για λίγο καιρό από την «Ecurie Eρμής», έναν από τους παλαιότερους συλλόγους φίλων της Αυτοκίνησης που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα. Το 1963 ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε τη στήλη του αυτοκινήτου για τρία περίπου χρόνια. Το 1966 δούλεψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό επικαιρότητας «Άλφα», το πρώτο στα εγχώρια χρονικά του Τύπου που, στην ύλη του, είχε σελίδες αφιερωμένες στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα χρονολογείται η πρώτη προσπάθεια να εκδόσει δικό του περιοδικό, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, το «Τροχοί+Δρόμοι», η οποία όμως διακόπηκε λίγο πριν το τυπογραφείο!Από την πρώτη απόπειρα σώζονται λίγες φωτογραφίες, τις οποίες θα μπορέσετε να δείτε όταν το Ιστολόγιο γίνει, επιτέλους, portal. Μετά από σύντομο πέρασμα από το «Νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Αντώνη και Μιχάλη Γρατσία, εντάχθηκε στο επιτελείο του περιοδικού «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1967. Σύντομα ανέλαβε τη θέση του αρχισυντάκτη, διαδεχόμενος τον Κυριάκο Κορόβηλα. Τον Οκτώβριο του 1970 ίδρυσε, με τη σύζυγό του Σοφία, το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» και, όπως ήταν λογικό, έριξε εκεί το βάρος της αρθρογραφίας του. Παρ' όλα αυτά βρήκε χρόνο να γράφει στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», που όλοι οι παλιοί γνωρίζουν και που θεωρείται –ακόμη και σήμερα που εκδόθηκε ένα με τον ίδιο τίτλο- ως το καλύτερο του είδους που εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Τα άρθρα του Κ.Κ. στα "Ε" θα συμπεριληφούν σύντομα και σε αυτό το ιστολόγιο. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν επίσης στην εφημερίδα «Το Βήμα» από το 1991 ως το 1998, καθώς και για ένα ...μικρό διάστημα(!) στην «Καθημερινή», μία άλλη ιστορία, που επίσης θα μπορέσετε να απολαύσετε εδώ σαν μία σπαρταριστή (στηγελοιότητά της) "κωμωδία". Σήμερα, εκτός από τα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων», ο Κώστας Καββαθάς αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από το πρώτο της φύλλο. Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται -μέχρι στιγμής- δύο βιβλία: «Porsche, ο άνθρωπος και τα αυτοκίνητα» του Richard von Frankenberg, που μετέφρασε στα ελληνικά το 1972 μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του και «Το βιβλίο του Πραγματικού Οδηγού». Τα κείμενά του, έντονα συναισθηματικά, περιέχουν σχεδόν τα πάντα: περιγραφές από διεθνείς κι ελληνικούς αγώνες, ιστορίες από τα παλιά χρόνια του αυτοκινήτου, συνεντεύξεις από σημαντικά στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών και συμπεράσματα από τις εξαντλητικές δοκιμές των εκάστοτε νέων μοντέλων, κοινωνική κριτική και σχόλια για τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της χώρας και των ανθρώπων της. Στα πρώτα χρόνια των «4Τροχών» έγραφε και τεχνικά άρθρα, καθώς και "συμβουλές" για την ασφαλή και ασφαλή και γρήγορη οδήγηση. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αφ' ενός το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την τεχνολογία στα ζαντολάστιχα και αφ΄ετέρου άλλοι, ικανότεροι ανέλαβαν (μικρός Νίνης, Έλλη Κοκκίνου, γελοτοποιός του αυτοκράτορα κλπ) και ο Κ.Κ. αποφάσισε πως, αρκετά με τα "τεχνικά άρθρα" που, άλλοστε, δεν γίνονται καταληπτά από τον "ανθό" της ελληνικής νεολαίας -έτσι όπως τον κατάντησαν οι ανεπάγγελτοι "πολιτικοί". Το 2009 ο Κώστας Καββαθάς συμπλήρωσε 50 χρόνια δημοσιογραφικήςςς και 40 εκδοτικής ζωής αν και η τελευταία δεν είναι ακριβώς όπως την οραματιζόταν για λόγους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες του ιστολογίου…

8 σκέψεις σχετικά με το “O Σταύρος Λυγερός (σ ένα σκληρό άρθρο) για το «κόμμα του Μνημονίου»”

  1. Μακαρί τα κάτωθι, που έχω ανεβάσει και στο Βλογκ μου, να ήταν της φαντασίας μου.
    Να με έλεγαν Αδωνι Λιάκο Χαρδαβέλα και να περίμενα τους Ελ και τον Καλ-Ελ από τον πλανήτη Κρύπτον να μας σώσουν.

    Αλλά είναι αυτούσια τα λόγια το Πρωθυπουργού.

    link http://wp.me/p9GCU-df

    Ο Παπανδρέου είναι κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας “Η Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι η λύση!” [Ανανέωση]

    Δεν χρειάζεται να σχολιάσει κανείς κάτι, τα λέει απροκάλυπτα και χωρίς αιδώ μόνος του ! Δίνει μάλιστα και το τρόπο πρότυπο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, το σύστημα στήριξης ΕΕ και ΔΝΤ για την Ελλάδα! Χωρίς δημοψηφίσματα, χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς εθνικές κυριαρχίες! Ιδού ο λόγος του στο Reichstag…συγνώμη στην σοσιαλιστική διεθνή! Να σας θυμίσω ότι μέλος της διεθνούς αυτής είναι κι ο Στραους Κοεν του ΔΝΤ που μας δάνεισε! Να σκεφτώ ότι το είχαν “μαγειρέψει” από πρίν ;;;;;

    Στις 21/6/2010 στην Νέα Υορκη είπε !

    Ομιλία κατά την έναρξη των Εργασιών του Συμβουλίου Σοσιαλιστικής Διεθνούς

    …[…]…Είναι επιτακτική επομένως η ανάγκη για αλληλεγγύη, πολλώ δε μάλλον η ανάγκη μιας παγκόσμιας συνεργασίας, μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, για λύσεις παγκόσμιας εμβέλειας…[…]…

    …[…]…Θα επιτρέψουμε να περάσουν οι δυνάμεις αυτές στα χέρια και τον έλεγχο των λίγων και να παραμείνουν ανεξέλεγκτες; Ή μήπως θα κυβερνήσουμε με τρόπο δημοκρατικό, θα τιθασεύσουμε τις δυνάμεις αυτές για το καλό της ανθρωπότητας και της εξυπηρέτησης των αναγκών της; Σε αυτό το ζήτημα, το κίνημά μας διαδραματίζει κεντρικό ρόλο, παράγοντας αξίες, εκείνες τις παγκόσμιες αξίες, που συντελούν υπέρ μιας παγκόσμιας και δημοκρατικής διακυβέρνησης…[…]…

    …[…]…Από τη μια, υφίσταται η πρόκληση της δημιουργίας ενός κόσμου με ανθρώπινο πρόσωπο, η πρόκληση του εξανθρωπισμού της παγκοσμιοποίησης.

    Από την άλλη, αν δεν τα καταφέρουμε, θα οδηγηθούμε προς την κατεύθυνση ενός ενισχυμένου λαϊκισμού, περισσότερου φονταμενταλισμού, αύξησης της πόλωσης, εντονότερου ρατσισμού, ξενοφοβίας, εντονότερου εθνικισμού, ρήξεων και βαρβαρότητας.

    Αυτό είναι το δίλημμά μας, λοιπόν. Καθώς επίκειται η Σύνοδος του G20 εντός των ερχόμενων ημερών, το ζήτημα μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης αποτελεί ολοένα και μεγαλύτερη πρόκληση για την ανθρωπότητα. Έχει αξία η δημιουργία του θεσμού του G20, ενός θεσμού σημαντικού που, στο παρελθόν, έχει λάβει αποφάσεις μεγάλης βαρύτητας. Παρά ταύτα, οι αποφάσεις αυτές, παρατηρούμε ότι υλοποιούνται ελάχιστα ή και καθόλου…[…]…

    …[…]…Ποιος όμως είναι αυτή τη στιγμή ο εγγυητής, στον οποίο μπορεί να προστρέξει κανείς, ως έσχατη λύση; Αν δεν είναι οι κυβερνήσεις, ούτε ο χρηματοπιστωτικός τομέας, τότε μόνον παγκόσμιοι θεσμοί και παγκόσμια όργανα, λύσεις παγκόσμιας, ή και περιφερειακής εμβέλειας, μπορεί να υπάρξουν, όπως έδειξε και η ελληνική κρίση, με τη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ…[…]…

    …[…]…Είναι όμως αυτό μοντέλο προς μίμηση; Θέλουμε αλήθεια την υποβάθμιση; Θέλουμε να κατρακυλήσουμε προς τα κάτω, για να είμαστε ανταγωνιστικοί; Ή μήπως εμείς, οι σοσιαλιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, τα εργατικά κόμματα, επιθυμούμε την αναβάθμιση των όρων και προδιαγραφών, που ισχύουν σε αναδυόμενες και αναπτυγμένες χώρες, ώστε οι εργαζόμενοι σε αυτές να αποκτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου, να συμμετάσχουν περισσότερο στην αναδιανομή του πλούτου των κρατών τους και της υφηλίου;

    Μόνον τότε θα υπάρχουν ίδιοι κανόνες για όλους και θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τα συστήματα του κράτους πρόνοιας σε παγκόσμιο επίπεδο.

    Συμφωνήσαμε σε μια στενότερη συνεργασία Σοσιαλιστικής Διεθνούς και Σωματείων Εργαζομένων παγκοσμίως, ούτως ώστε να ασκήσουμε εντονότερες πιέσεις, οι οποίες απαιτούνται προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι παγκόσμιες αλλαγές που επιδιώκουμε, να υπάρξει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, μια δίκαιη μετάβαση στην πράσινη οικονομία, καθώς και αναδιάρθρωση των οικονομιών μας, με τρόπο ώστε να μην επιβαρυνθούν οι πιο αδύναμοι…[…]…

    “το κίνημά μας διαδραματίζει κεντρικό ρόλο, παράγοντας αξίες, εκείνες τις παγκόσμιες αξίες, που συντελούν υπέρ μιας παγκόσμιας και δημοκρατικής διακυβέρνησης.”

    Στις 12/8/2010 στην The Christian Science Monitor είπε !

    …[…]…Πιστεύω ότι τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης υπερτερούν σημαντικά των κινδύνων, αλλά οι κίνδυνοι αυτοί πρέπει να είναι διαχείρισηζονται με προσοχή. Είναι ζωτικής σημασίας ότι η παγκοσμιοποίηση δεν θα πρέπει να παράγει μια κούρσα προς τα κάτω, αλλά με συντονισμένο τρόπο την ενίσχυση των προδιαγραφών των συνθηκών διαβίωσης όλων και την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
    Αντί για έναν «τρίτο δρόμο», θα έλεγα ότι χρειαζόμαστε ένα «τέταρτο δρόμο» (σ.σ. μην ξεχάσεις το mea culpa μετά!). Στην προσπάθεια για έναν «τρίτο δρόμο» στη δεκαετία του 1990 (σ.σ. το ξέχασε ότι ήταν κι ο ίδιος υπουργός;), η υπερβολική εξάρτηση από τις αγορές ως ένα μέτρο της ανάπτυξης και την υπόθεση ότι οι αγορές είναι πάντα σωστές, που αποδείχθηκε τελικά ότι είναι λάθος. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι ένας «τέταρτος δρόμος» – αυτόν που φροντίζει ώστο οι αγορές να έχουν την ελευθερία να καινοτομήσουν και να αναπτυχθούν, αλλά πάνω απ ‘όλα να εξασφαλίζει ότι η δημοκρατία δεν θα υποτάσσεται (subordinated) σε αυτές.
    O «Τέταρτος δρόμος» εξαρτάται από την υπευθυνότητα, τους δημοκρατικούς θεσμούς που θέτουν την παγκόσμια αλληλεγγύη πάνω από εθνικά συμφέροντα. (σ.σ.κι έλεγα θα το πεί, δεν θα το πεί). Πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την παγκοσμιοποίηση και να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι που θα την οδηγήσουμε.
    Αυτό σημαίνει ότι ορισμένα πράγματα. Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση. Πολυμελείς οργανισμούς, όπως το G20 και τον ΟΗΕ που θα πρέπει να είναι πιο περιεκτικοί και πιο αντιπροσωπευτικοί. Πρέπει να αποφασίσουμε ακριβώς πόση αλληλεξάρτηση θέλουμε και πόσο αυτάρκεια θέλουμε. Περισσότερη αυτονομία σημαίνει περισσότερο έλεγχο…[…]…

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

  2. Για όσους εδιαφέρονται για την πληρη συνέντευξη του πρωθυπουργού στο The Christian Science Monitor που αναφέρει ο Νετάκιας το λινκ
    http://www.csmonitor.com/Commentary/Global-Viewpoint/2010/0810/Prime-minister-of-Greece-There-is-real-danger-in-global-austerity

    Και το σημείο που έχει μεταφράσει

    The “fourth way” depends on responsible, democratic institutions that put global solidarity above national interests. We need to get hold of globalization and decide ourselves where we want to take it.

    That means a number of things. We need global governance. Multilateral institutions like the G20 and UN must be more inclusive and more representative.

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

  4. http://omadeon.wordpress.com/2010/08/10/krugman-america-goes-dark/#comment-40745
    Αν και δεν είμαι αριστερός και πιστεύω στην ελεύθερη αγορά τα πράγματα δείχνουν να έχουν ξεφύγει με τις τράπεζες. Δεν δίνουν χρήμα στην αγορά. Καλά τα λένε οι Γερμανοί αλλά κάτι πρέπει να γίνει, δεν κυκλοφορεί το χρήμα και υπεύθυνοι είναι οι τραπεζίτες, εκβιάζουν και πληρώνουν πολιτικούς. Είναι ευκαιρία αν θέλει ο ΓΑΠ να δείξει τον 4δρομο να κρατικοποιήσει όλες τις τράπεζες και στη συνέχεια να διαπραγματευτεί το χρέος. Να μην φύγουμε από το ευρώ και ας ασχοληθούν με παραγωγικές επενδύσεις γιατί η ανεργία θα φτάσει το 25% και ας σταματήσει κάποιος τους Δημάρχους να φτιάχνουν πεζοδρόμια… έλεος γκρεμίζουν και ξαναφτιάχνουν τα ίδια και τα ίδια…

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

    2. Καλά το είπατε, «εκβιάζουν και πληρώνουν πολιτικούς». Όποιος όμως πληρώνει, απαιτεί και εκβιάζει, πως ονομάζεται στην πιάτσα? Πιθανότατα «αφεντικό». Έτσι είναι τα αφεντικά!
      Όταν έχεις ένα λαό στα όρια της φτώχειας, τον ξεθεώνεις σε φόρους και δίνεις τα λεφτά «βοήθεια» στις τράπεζες, σε ιδιώτες δηλαδή, είναι φανερό πως αφεντικό είναι ο αποδέκτης των χρημάτων, οι τράπεζες δηλαδή. Το ερώτημα δεν πλέον είναι αν τελικά κρατικοποιηθούν οι τράπεζες, αλλά αν ιδιωτικοποιηθεί το κράτος μαζί με το λαό.
      Οι ελληνικές τράπεζες είναι (κατάχρεα) υποκαταστήματα της ΕΚΤ. Εκτός (θεμιτού) απροόπτου, ολόκληρη η… ΟΝΕ (λαοί και κράτη) θα είναι σε λίγο «νόμιμη ιδιοκτησία» της ΕΚΤ.
      Αν πιστεύετε στην ελεύθερη αγορά γιατί δε θέλετε να φύγουμε από το ευρώ, πάση θυσία? Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη σκλαβιά και τροχοπέδη για την ελεύθερη αγορά από το στενό κορσέ του ευρώ – δημιούργημα του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και των μονοπωλιακών πολυεθνικών? Εξαιτίας ακριβώς της εμπλοκής μας με το ευρώ, καταντήσαμε να μας κυβερνούν οι τράπεζες.
      Εκτός και αν είναι τόσο ηδονική η διαβίωση με τα δανεικά (αλλά όχι αγύριστα).

      Μου αρέσει!

      Απάντηση

  5. Και κάτι άλλο που έχει καταντήσει αηδία είναι οι ανακοινώσεις των εκπρόσωπων τύπου όλων των κομμάτων … καιροσκόποι πολιτικοί και λαμογια της εξουσίας .. υπάρχει άραγε τρόπος να ξεπεραστεί η δήθεν σημερινή δημοκρατία..?

    Μου αρέσει!

    Απάντηση

Σχολιάστε

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.