Αναμνήσεις…

Δημοσιεύτηκε στο «1^ο ΘΕΜΑ» στις  20.05.12

Έχοντας εξαντλήσει τους συνδυασμούς και τις μεταθέσεις της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με δεδομένο το γεγονός ότι (ξανα)πάμε σε εκλογές και πως είμαι ο τελευταίος που μπορεί να προβλέψει το μέλλον έστω και αν το έχει «δει», σε όλη του την φρικτή μεγαλοπρέπεια 25  χρόνια πριν, λέω να κάνουμε ένα ταξίδι στο μονοπάτι των αναμνήσεων (down memory lane). Τότε που, δύο μετρίου αναστήματος κύριοι, το Gollum της Μέσης Γης και ο Puppet Daϊmos, ανέμιζαν χαρτονομίσματα των 100 ευρώ, υποσχόμενοι μία ισχυρή Ελλάδα που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην Ε.Ε. Τότε που, ένα μεγάλο τμήμα του λαού, παρασυρμένο από ένα ρυθμό ανάπτυξης, που ξεπερνούσε το 4% (με δανεικά), ψώνιζε μερσεντέ, πόρσε και χάμερ, κάπνιζε κοχίμπα, πήγαινε κίκου, νοίκιαζε ξαπλώστρα στη Ψαρού και σχεδίαζε το επόμενο βήμα της ελληνικής οικονομίας στα καφέ της Place de Bidet.

Επειδή η προηγούμενη μου ζωή δεν ήταν ενάρετη (έγραφα για εκείνους που σχεδιάζουν και κατασκευάζουν αυτοκίνητα και αεροπλάνα), οι θεοί με τιμώρησαν και γεννήθηκα διάφανος, με αποτέλεσμα κανείς να μη με βλέπει και να μ’ ακούει όταν έλεγα πως, αν η Ελλάδα συνεχίσει να λειτουργεί με τον χαζοχαρούμενο τρόπο που πρότειναν οι ηγέτες της, θα έφτανε σύντομα η ημέρα που θα το πλήρωνε σε χρήμα, σε αίμα ή και στα δύο. Να λοιπόν που η ημέρα να το πληρώσει σε χρήμα έφτασε και εύχομαι να μη φτάσει η άλλη. Εκτός των άλλων κριμάτων που περιμένουν τον λαό, κατάρρευσε και η αγορά των γιωταχί και δεν πωλούνται πλέον (τόσες) “μερσεντέ”, “αουντί” και “μπέμπες” αφήστε που, κανείς δεν τολμάει να κυκλοφορήσει το “καγιέ” του απ’ το φόβο ότι θα δεχτεί μία τούρτα merde.

Στον κανόνα υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις όπως ο καθ’ ένας μπορεί να διαπιστώσει αν παρατηρήσει τα γιωταχί που κυκλοφορούν. Όλο και θα δει κάποιον επιτυχημένο να οδηγεί την mega-τζιπούρα του, όντας  βέβαιος ότι, η ημέρα της Κρίσεως αργεί. Όμως δεν! Αν κάνουμε όλοι  λίγη ησυχία θα ακούσουμε τις σάλπιγγες της Αποκάλυψης εκτός αν, τις εκλογές του Ιουνίου κερδίσουν οι κ.κ. Βενιζέλος, Σαμαράς και, γιατί όχι, Γιωργάκης Παπανδρέου, που θα αναδυθεί απ’ την κολυμβήθρα του Σιλωάμ με καινούρια φρένα και λάστιχα –για να μην αναφερθώ στις μπιέλες (που είχαν “χτυπήσει”) και στενοχωρήσω την Μητέρα. Στο  ερώτημα ποίοι οι Σαλπιγκτές, πρόδηλη η απάντηση: οι κυρίες Μέρκελ, Λαγκάρντ και Lady Άστον, αυτό το σπάνιο, προστατευόμενο είδος της Ε.Ε. Διακριτικά δίπλα οι κ.κ. Σόϊμπλε, Μπαρόζο, Ρομπάϊ και, παραλίγο να ξεχάσω, Βεστερβέλερ.

Δεν ξέρω αν, στην παρούσα ή στη προηγούμενη ζωή το έχετε σκεφθεί αλλά, όλοι οι παραπάνω συν οι κ.κ. Βενιζέλος και  Σαμαράς (για να μην αναφερθώ στους Καραμανλή Ι και ΙΙ, Παπανδρέου Ι και ΙΙ και Σημίτη Ι -και, όταν λέω Ι εννοώ Ι), δεν είχαν ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί. Οι μεν εταίροι μας δεν κατάλαβαν πως μας δάνεισαν 400 δισεκατομμύρια ευρώ ενώ οι δε δεύτεροι δεν κατάλαβαν πως τα ξόδεψαν! Έχω πει (αλλά κανείς δεν μ’ ακούει) πως έλλειπαν απ’ το σπίτι και δεν είδαν που πήγαν τα δις. Τώρα που επέστρεψαν κατάλαβαν πως, κάτι πάει στραβά γι’ αυτό ήθελαν να κάνουν Οικουμενική κυβέρνηση, να μπουν σε ένα δωμάτιο, να μελετήσουν τη νέα πραγματικότητα, να κάνουν προτάσεις και εξεταστικές επιτροπές και, η ουσία να χαθεί στους ήχους απ’ τις σάλπιγγες και την πτώση των τειχών. Η διαδικασία αυτή μπορεί να περιγραφεί και ως κάλυψη των merde τους αλλά, δεν θέλω να γίνω -πολύ- vulgar.

Η κρισιμότητα της κατάστασης μπορεί να περιγραφεί και απ’ το γεγονός ότι, κανείς ή έστω λίγοι, δεν ρωτάει ποια «τι αυτοκίνητο να πάρω» διότι του λέω πως, μόλις το ψωνίσει θα εξασφαλίσει δουλειά και σύνταξη σε ένα Γερμανό, Ιταλό, Κορεάτη ή Ιάπωνα εργαζόμενο, πράγμα που δεν θα ήταν κακό αν είχαμε, όπως λέει ο Γοδεφρείγος, μία παγκόσμια διακυβέρνηση και τα έσοδα πήγαιναν σε κοινό λογαριασμό. Μέχρι τότε, λέω, για να πάρεις “μερσεντέ” πρέπει να δανειστείς απ’ την “Γκάμα Μπανκ” που, με τη σειρά της, θα δανειστεί απ’ την Ντόϊτσε, FED και Μιτσουμπίσι Μπανκ για να μην αναφερθώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τον EFSF, την ESP Bank (Extra Sensory Perception) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που δάνεισαν στην Ελλάδα 400 δις χωρίς, ρε παιδάκι μου, να καταλάβουν το παραμικρό. Τσ, τσ, τα…_Κ.Κ.