ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑΣ

Ας κοιτάξουν ποιος είχε ξεχάσει να ασφαλίσει τι στο ελικόπτερο (το dome του radar ίσως;) και «έφυγε», χτύπησε στο στροφείο και επακοιλούθησε η πτώση και ο φριχτός θάνατος των δύο αξιωματικών…

Σημ: τα ελικόπτερα ανήκουν στην Αεροπορία Στρατού

Πάνω απ' τη γη ή τη θάλασσα χωρίς ...πτητικό επίδομα!

Ότι έχω μάθει στη ζωή μου το οφείλω σ’ αυτούς.
Ότι έχω κάνει στην ζωή μου τον οφείλω σ’ αυτούς.
Ότι κάνω τώρα ή πρόκειται να κάνω στο μέλλον το οφείλω στο παράδειγμα που μου έδωσαν, στο τρόπο που εκείνοι αντιμετώπιζαν την ζωή, στη πίστη τους στο καθήκον, στο θάρρος, στην αυταπάρνηση. Στη θέση ότι, εκτός από τα ευρώ, την κοινωνική άνοδο και τη ξαπλώστερα στο Parasite Beach, υπάρχει μία πατρίδα που έχει χύσει ποταμούς αίματος για να μπορούν σήμερα τα παράσιτα, οι νεόπλουτοι, τα λαμόγια, οι αρχοντοβίζιτες και αδελφές (στο μυαλό), να τρώνε τις σάρκες μιας χώρας που πρέπει ν’ αλλάξει όνομα και από Ελλάδα να αποκαλείται Κρανίου Τόπος.
Τους γνώρισα όταν ήμουν 15 ετών. Ήταν εκπαιδευτές μου. Μου έμαθαν να πετάω ανεμοπλάνα. Με έστειλαν solo στα 16 στο Αεραθλητικό Κέντρο Τριπόλεως. Πρώτος μου δάσκαλός ο Πέτρος Τσακωνιάτης, χειριστής Spitfire, που αρνήθηκε να πολεμήσει στον Εμφύλιο και διέφυγε με το αεροπλάνο του στην τότε Γιουγκοσλαβία. Εκτός από το πώς λειτουργούν τα χειριστήρια και τα ποδοστήρια με έμαθε να «διαβάζω» τον καιρό, τα σύννεφα, τα ανοδικά και καθοδικά ρεύματα. Μ’ έμαθε πως λειτουργούν οι αεροπορικοί κινητήρες, μου έδειξε τι σημαίνει απώλεια στήριξης, περιδίνηση. Με δίδαξε πως να απογειώνομαι και να προσγειώνομαι χωρίς να σπάω, πρώτα τα ανεμοπλάνα, μετά τα αεροπλάνα. Αν σκεφτείτε ότι κάθε προσγείωση με ανεμόπτερο είναι μία αναγκαστική προσγείωση (τα έρημα εν έχουν κινητήρα), από τότε μέχρι σήμερα πρέπει να έχω κάνει πάνω από …4000 αναγκαστικές.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η αεροπορία (όπως και τα αγωνιστικά αυτοκίνητα) σημάδεψαν κάθε μου πράξη, απόφαση, δουλειά στη ζωή μου –και εξακολουθούν να την σημαδεύουν.

Το κύριο μέρος του άρθρου γράφτηκε, τρία χρόνια πριν, στις 01.08.07 αλλά σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ…

Πιο πάνω γράφω «συνεχίζεται» γι’ αυτό και επανέρχομαι με πρόταση για το…

…Πτητικό επίδομα

Η «λευκή απεργία» των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας, (όπως ονομάστηκε από τα ΜΜΕ), που δήλωσαν «αδυναμία» να πετάξουν έφερε στο φως άλλο ένα από τα παράδοξα (αν όχι γελοία) που υπάρχουν στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα.
Το πτητικό επίδομα, θεσμοθετήθηκε από καταβολής σχεδόν Αεροπορίας, σαν πρόβλεψη ειδικής μέριμνας, για όσα στελέχη του κλάδου είχαν πτητική δραστηριότητα, υπογραμμίζοντας έτσι τους κινδύνους που υπεισέρχονται στην άσκηση των καθηκόντων τους (κάτι ανάλογο με τα επιδόματα και τις προβλέψεις που υπάρχουν και σε άλλες κατηγορίες στρατιωτικών, όπως όσων υπηρετούν στα υποβρύχια, τις μονάδες ειδικών δυνάμεων κ.ά.). Το πώς κατέληξε όμως «πτητικό» επίδομα να λαμβάνεται από ένα μεγάλο ποσοστό στελεχών της Π.Α, των οποίων τα καθήκοντα δεν εμπλέκονται άμεσα με τις… πτήσεις, μπορεί ίσως να εξηγηθεί μόνον από εκείνους που θεσμοθέτησαν το επίδομα… «έγκαιρης προσέλευσης» για πολλές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων! Και τα δυο αποτελούν ένα μικρό μέρος των κακοδαιμονιών που κρύβονται στο στρεβλό μισθολόγιο των στελεχών του δημόσιου τομέα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, για να διατηρηθούν νομότυπα οι ελάχιστες προϋποθέσεις όσων λαμβάνουν το πτητικό επίδομα, υπάρχει ένα πλήθος μεθοδεύσεων. Για παράδειγμα οι πτήσεις μεταγωγικών αεροσκαφών, όπου …όλοι οι επιβαίνοντες πιστώνονται ανάλογα έναντι των προβλέψεων για την λήψη του επιδόματος ή τις διαβόητες «τοπικές», πτήσεις με αφετηρία και προορισμό το ίδιο αεροδρόμιο.
Αντίστοιχα και το σύνολο των ιπταμένων στελεχών που υπηρετούν σε επιτελικές θέσεις, πραγματοποιούν κάποιες πτήσεις στην διάρκεια του χρόνου για να διατηρήσουν τυπικά τη διαθεσιμότητα, κάτι βέβαια που προβλέπεται από τον επιχειρησιακό σχεδιασμό. Όμως στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γίνεται μόνο και μόνο για την διατήρηση των προϋποθέσεων λήψης του πτητικού επιδόματος.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά άλλες αεροπορίες, που το αντιμετώπιζαν, έλυσαν το γόρδιο δεσμό μιας δια παντός.

Ας δούμε λοιπόν τι έκαναν οι… κουτόφραγκοι, στην Γαλλική Αεροπορία, ένα οργανισμό περίπου πέντε φορές μεγαλύτερο από ότι η ημέτερη Π.Α. Μετά από σαρωτικές αλλαγές στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επίδομα παίρνει μόνο ένα μικρό ποσοστό στελεχών, των οποίων τα καθήκοντα έχουν (αυστηρά) σχέση με πτητικό έργο σαν πληρώματα αεροσκαφών. Η παροχή του μάλιστα διατηρείται μόνο στη χρονική διάρκεια που ασκούν αυτά τα καθήκοντα, ενώ τυχόν απόσπαση ή απομάκρυνση από τα καθήκοντά τους έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση διακοπή της καταβολής του επιδόματος. Επιπλέον για τους επιτελικούς ιπτάμενους αξιωματικούς, υπάρχει και στην Armee de l’ Air η πρόβλεψη πτήσεων για διατήρηση ελάχιστης επιχειρησιακής διαθεσιμότητας. Η επιλογή τους όμως γίνεται αυστηρά στη βάση του προσδόκιμου χρόνου επιχειρησιακής υπηρεσίας σαν ιπταμένου, δηλαδή για πόσο χρόνο στο μέλλον έχουν δυνητικά την δυνατότητα να επιστρέψουν σε καθήκοντα ιπταμένου. Έτσι ο κατάλογος των δικαιούχων παραμένει εντυπωσιακά μικρός. Σήμερα περιλαμβάνει έναν στρατηγό και αριθμό ανώτερων αξιωματικών που όμως στο σύνολο δεν ξεπερνούν τους 100. Όλοι έχουν προοπτική να επανέλθουν σε καθήκοντα ιπταμένου, ενώ ο κατάλογος αναθεωρείται ανά εξάμηνο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι για να εκτελέσουν αυτές τις πτήσεις συντήρησης, εντάσσονται πραγματικά και ουσιαστικά στο εκπαιδευτικό έργο της Μοίρας που υποστηρίζει την διαδικασία και όχι τυπικά.
Στην Ελλάδα, όλοι πρακτικά οι ιπτάμενοι επιτελικοί αξιωματικοί «συντηρούν» διαθεσιμότητα, έστω και εάν ουσιαστικά δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθουν σε καθήκοντα ιπταμένου, ενώ και οι Μοίρες «βάζουν» ώρες μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τους επιτελικούς αυτούς αξιωματικούς.
Και για να μην παρεξηγούμε και κάποιος πει «άλλα λες πιο πάνω». Επίδομα θα έπρεπε να πάρουν όλοι όσοι το λαμβάνουν στην Π.Α, διότι δόθηκε έναντι αυξήσεων ή άλλων μισθολογικών βελτιώσεων. Απλώς το να λαμβάνουν πτητικό επίδομα όλοι, ευτελίζει τον ίδιο τον θεσμό και βέβαια οδηγεί στις πρόσφατες εξελίξεις, όπου ο πέλεκης έπεσε επί δικαίων και αδίκων. Η εξαίρεση των λίγων που φυλάσσουν τις θερμοπύλες στους Ουρανούς του Αιγαίου, είναι αυτονόητα επιβεβλημένη αν και, με το τρόπο που πάνε τα πράγματα, το κάθε «Αιγαίο» δεν θα ανήκει πια στην Ελλάδα.