Ο γύρος του κόσμου ακίνητος

Ένα από τα αγαπημένα μου άρθρα γραμμένο ούτε ξέρω πότε ούτε θυμάμαι που
Τμήμα του «Ασημόσπιττου» ‘οταν και εφ’ όσον-Κ.Κ.

Στο θάλαμο του Μαρκόνι στέκουν βουβοί τεράστιοι λαμπάτοι πομποδέκτες, τα βύσματά τραβηγμένα, οι ασφάλειές βγαλμένες, οι μετασχηματιστές ξεχαρβαλωμένοι.
Στα μισάνοιχτα συρτάρια, βιβλία με κωδικούς για κλήσεις μακρινών σταθμών, καμένες λάμπες με τις πολύχρωμες ζωνίτσες τους, ξεχαρβαλωμένα ακουστικά
Ο αέρας του Γενάρη περνά από την καταπακτή που ενώνει το θάλαμο του τηλεγραφητή με το πιλοτήριο και το πορτάκι της χτυπάει τακ, τακ, τακ…
Στέκομαι ανάμεσα σε μονωτήρες και σινιάλα κινδύνου και ρουκέτες που είναι για να πετάνε τα χοντρά παλαμάρια στη στεριά, σωσίβια, χάρτες απ’ όλο τον κόσμο, που τους κοιτάω με έκσταση, θέλοντας να τους μεταφέρω σπίτι σαν μικρά παιδιά.
Είμαι μέσα σ’ ένα μεγάλο φορτηγό, ένα βαπόρι από δω μέχρι ‘κει κάτω, που πήρε φωτιά και μισοκάηκε στον Πειραιά και το ‘φεραν στο Λαύριο και το κόβουνε με τα οξυγόνα τραβώντας το έξω με βαρούλκα που το μέγεθός τους εντυπωσιάζει. Οι κόφτες έχουν φάει όλο το πίσω μέρος και τώρα στέκει κολοβό. Έμεινε μόνο η γέφυρα και τα μπροστινά αμπάρια γεμάτα νερά με τους γερανούς και τα παλάγκα ακίνητα στο γκρίζο ουρανό.

«Ημερομηνία κατά την οποίαν πρώτον ετοποθετήθη η τρόπις…» λέει το πιστοποιητικό στον θάλαμο του τηλεγραφητή. Ημερομηνία; 1937 κι ακολουθούν υπογραφές και σφραγίδες για τις άδειες τηλεγραφίας. Βρεθήκα στο κουφάρι μια απ’ αυτές τις Κυριακές του χειμώνα που γυρίζω την άγνωστη Αττική των καρνάγιων και των ταρσανάδων, των Βυζαντινών εκκλησιών και των παράνομων σπιτιών που τα κατοικούν γέροι γεωργοί εγκαταλειμμένοι από τα παιδιά τους. Βρέθηκα να περπατάω δίπλα στη μηχανή που είχε αλλάξει χρώμα και από μαύρη από τη μουτζούρα εέγινε καφέ, οι διωστήρες, δυο μέτρα ο καθένας, στέκουν ακίνητοι σφίγγοντας γερά σαν να μη θέλουν ν’ αφήσουν τον στροφαλοφόρο.

Πονάς, πλοίο; ρωτάω σιωπηλά το παλιό κουφάρι. Πονάς έτσι που σε κόβουν μέρα με τη μέρα, σήμερα την πλώρη, αύριο το σπιράγιο, μεθαύριο τα μπρούντζινα παράθυρα, όπου να ‘ναι την τσιμινιέρα;
Μιλάει ο αέρας καθώς περνά απ’ τα σπασμένα παράθυρα της γέφυρας. Μαζί φέρνει ψίθυρους τις διαταγές των καπεταναίων. Άμα αφουγκραστείς ακούς τη μοναδική μηχανή να δουλεύει, το χτύπημα των βαλβίδων, το καμπανάκι να χτυπά τις διαταγές. Βιβλία πεταμένα στο πάτωμα. Διαβάζω στις ράχες: China Sea Pilot, Vol I έκδοση του 1951. West Indies Pilot, Vol I, 1934, Antarctic Sea Pilot…Ανοίγω ένα στην τύχη, πέφτει ένα σημείωμα: Signals: Hong Kong 27/03/65, For free Pratique 3 White. For immigration: White, Red, White, Red. Και σε παρένθεση (άφιξη τη νύχτα). Στην ίδια σελίδα ταξιδεύω: Grand Baie des Fai tsi Long. Τα πιο σημαντικά νησιά του κόλπου είναι τα: Ίλ ντε Μιλιέ, Λα Κλοσέτ, Ίλ Ντε Σενάλ, Λα Βουάλ. Και δίπλα βράχοι και φάροι μακρινοί, σχεδιασμένοι από τον καπετάνιο Σμιθ το 1831.

Πιο κάτω πληροφορίες για τους αέρηδες, τα βαθιά, τα περάσματα, τ’ αγκυροβόλια. Εφτακόσιες σελίδες έχει ο «Πιλότος της Θάλασσας της Κίνας». Αφήνω τα βιβλία, κατεβαίνω από τη γέφυρα κάτω, μπαίνω στο στενό διάδρομο που βγάζει στην τραπεζαρία. Δεξιά οι καμπίνες του καπετάνιου και του πρώτου. Ανοίγω μια, η κουκέτα άδεια, στο τραπέζι ένα τασάκι ακόμα γεμάτο αποτσίγαρα, ένα κουτί χάπια πεψαμάρ, ένα σημειωματάριο, αφημένα όλα ξαφνικά όταν έπιασε η φωτιά. Α νεβαίνω στη γέφυρα, κάθομαι δίπλα στο τραπέζι που κάθονταν τις ζεστές νύχτες ο καπετάνιος καθώς το φορτηγό διέσχιζε τις νότιες θάλασσες με εφτά κόμβους την ώρα.
Βρίσκω φωτοβολίδες, πίτουρα για τη φωτιά, ένα σωληνάριο βενziτρίνη, θυμάμαι τα βιβλία για τους πιλότους του 2ου Πολέμου. Το πλοίο με τυλίγει και βρίσκω πως αρκετά, δεν αντέχω να στέκω μες στα φαντάσματα. Κατεβαίνω σιγά, προσεχτικά κάτω, πιάνοντας τα κομμένα σίδερα, πατώ στη γη.
Ο γύρος του κόσμου τελείωσε. Και δεν κουνήθηκα βήμα.

Δημοσιεύτηκε από τον kavvathas

Δημοσιογράφος, εκδότης,παρατηρητής γεγονότων, (πρώην)οδηγός αγώνων. Πάντα χειριστής ανεποπτέρων, αεροπλάνων και ελικοπτέρων -Journalist, publisher, (ex)racing & rally driver. Pilot (glider, plane + helicopter) Η δραστηριότητα του Κώστα Καββαθά στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 1959 από το περιοδικό «Ταχύτης», που είχε ως αντικείμενό του τους αγώνες αυτοκινήτου. Eκδόθηκε για λίγο καιρό από την «Ecurie Eρμής», έναν από τους παλαιότερους συλλόγους φίλων της Αυτοκίνησης που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα. Το 1963 ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε τη στήλη του αυτοκινήτου για τρία περίπου χρόνια. Το 1966 δούλεψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό επικαιρότητας «Άλφα», το πρώτο στα εγχώρια χρονικά του Τύπου που, στην ύλη του, είχε σελίδες αφιερωμένες στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα χρονολογείται η πρώτη προσπάθεια να εκδόσει δικό του περιοδικό, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, το «Τροχοί+Δρόμοι», η οποία όμως διακόπηκε λίγο πριν το τυπογραφείο!Από την πρώτη απόπειρα σώζονται λίγες φωτογραφίες, τις οποίες θα μπορέσετε να δείτε όταν το Ιστολόγιο γίνει, επιτέλους, portal. Μετά από σύντομο πέρασμα από το «Νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Αντώνη και Μιχάλη Γρατσία, εντάχθηκε στο επιτελείο του περιοδικού «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1967. Σύντομα ανέλαβε τη θέση του αρχισυντάκτη, διαδεχόμενος τον Κυριάκο Κορόβηλα. Τον Οκτώβριο του 1970 ίδρυσε, με τη σύζυγό του Σοφία, το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» και, όπως ήταν λογικό, έριξε εκεί το βάρος της αρθρογραφίας του. Παρ' όλα αυτά βρήκε χρόνο να γράφει στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», που όλοι οι παλιοί γνωρίζουν και που θεωρείται –ακόμη και σήμερα που εκδόθηκε ένα με τον ίδιο τίτλο- ως το καλύτερο του είδους που εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Τα άρθρα του Κ.Κ. στα "Ε" θα συμπεριληφούν σύντομα και σε αυτό το ιστολόγιο. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν επίσης στην εφημερίδα «Το Βήμα» από το 1991 ως το 1998, καθώς και για ένα ...μικρό διάστημα(!) στην «Καθημερινή», μία άλλη ιστορία, που επίσης θα μπορέσετε να απολαύσετε εδώ σαν μία σπαρταριστή (στηγελοιότητά της) "κωμωδία". Σήμερα, εκτός από τα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων», ο Κώστας Καββαθάς αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από το πρώτο της φύλλο. Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται -μέχρι στιγμής- δύο βιβλία: «Porsche, ο άνθρωπος και τα αυτοκίνητα» του Richard von Frankenberg, που μετέφρασε στα ελληνικά το 1972 μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του και «Το βιβλίο του Πραγματικού Οδηγού». Τα κείμενά του, έντονα συναισθηματικά, περιέχουν σχεδόν τα πάντα: περιγραφές από διεθνείς κι ελληνικούς αγώνες, ιστορίες από τα παλιά χρόνια του αυτοκινήτου, συνεντεύξεις από σημαντικά στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών και συμπεράσματα από τις εξαντλητικές δοκιμές των εκάστοτε νέων μοντέλων, κοινωνική κριτική και σχόλια για τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της χώρας και των ανθρώπων της. Στα πρώτα χρόνια των «4Τροχών» έγραφε και τεχνικά άρθρα, καθώς και "συμβουλές" για την ασφαλή και ασφαλή και γρήγορη οδήγηση. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αφ' ενός το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την τεχνολογία στα ζαντολάστιχα και αφ΄ετέρου άλλοι, ικανότεροι ανέλαβαν (μικρός Νίνης, Έλλη Κοκκίνου, γελοτοποιός του αυτοκράτορα κλπ) και ο Κ.Κ. αποφάσισε πως, αρκετά με τα "τεχνικά άρθρα" που, άλλοστε, δεν γίνονται καταληπτά από τον "ανθό" της ελληνικής νεολαίας -έτσι όπως τον κατάντησαν οι ανεπάγγελτοι "πολιτικοί". Το 2009 ο Κώστας Καββαθάς συμπλήρωσε 50 χρόνια δημοσιογραφικήςςς και 40 εκδοτικής ζωής αν και η τελευταία δεν είναι ακριβώς όπως την οραματιζόταν για λόγους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες του ιστολογίου…

4 σκέψεις σχετικά με το “Ο γύρος του κόσμου ακίνητος

  1. Νοσταλγικό νοερό ταξίδι από μια εποχή που είχαμε το θάρρος να ταξιδεύουμε, άλλοτε πραγματικά και άλλοτε με τη φαντασία μας, για να ανακαλύψουμε νέους ωκεανούς…, όπως ακριβώς το ζητούσε ο συγγραφέας των «Κιβδηλοποιών» (Les Faux-monnayeurs), Andre Gide, λέγοντας ότι «ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς, παρά αν έχει το θάρρος να χάσει την όψη της ακτής» (l’homme ne peut découvrir de nouveaux océans que s’il a le courage de perdre de vue le rivage).
    Σ’ αυτά τα «ταξίδια» ανακαλύψαμε τον κόσμο, στον οποίο, τελικά, «βρεθήκαμε γυμνοὶ κρατώντας τὴ ζυγαριὰ ποὺ βάραινε κατὰ τὸ μέρος τῆς ἀδικίας…» (Σεφέρης).
    Ξέμπαρκοι ναυαγοί, γυμνοί αλλά ασυμβίβαστοι.

    Αρέσει σε 1 άτομο

  2. Να και το… teaser, μέσα στην ραστώνη του Αυγούστου!…
    Άντε επιτέλους, «φτιάξε» μας κι εμάς τους…Καββαθικούς!…
    Το πόσχομαι, στην παρουσίαση, θα σου φέρω Βιτσέντζο Κορνάρο σε «ραπ» να…πορωθείς… 🙂

    Υ.Γ.
    Έχεις ξανακούσει γι’ αυτήν την…Γερμανίδα;
    1993 Porsche Schuppan 962CR – Jay Leno’s Garage

    Αρέσει σε 1 άτομο

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.

Αρέσει σε %d bloggers: