Αντίλογος

(α. Η στήλη επενέρχεται μετά από απαίτηση των αναγνωστών β. το κείμενο δημοσιεύτηκε σην προσωπική μου σελία στο φατσοβιβλίο)

Πολλά χρόνια πριν έγραφα ότι, ο κόσμος που ξέρουμε πλησιάζει στο τέλος, προσθέτωντας ότι δεν γνωρίζω, δεν έχω την ικανότητα να προβλέψω ή (πιο κοντά στην αλήθεια), δεν έχω το θάρρος να περιγράψω

Θα κάνω μία προσπάθεια να πω τι νομίζω ότι συμβαίνει και τι πρόκειται να ακολουθήσει χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, οι απόψεις μου αποτελούν την μοναδική αλήθεια

Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται ότι, παρ’ ότι υπήρξα εκδότης μιας πλειάδας «καταναλωτικών» περιοδικών από τη πρώτη στιγμή έγραφα ότι, αργά ή γρήγορα ο τρόπος που ζούμε ή μας έχουν μάθει να ζούμε θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο

Παρουσίαζα τα προϊόντα της αυτοκινητοβιομηχανίας, της αεροπορικής και διαστημικής τεχνολογίας αλλά πάντα (και αυτό ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να αμφισβητήσει), έγραφα ότι, έχουν αξία μόνο όταν τα σχεδιάζεις και κατασκεύαζεις στη χώρα σου αλλιώς μοιάζουν με τα καθρεφτάκια που οι εξερευνητές του 18ου αιώνα κουνούσαν στο πρόσωπο των ιθαγενών

Το τι άκουγα δεν περιγράφεται… Γκρινιάρης, απαισιόδοξος, μίζερος που λέω «τα ίδια και τα ίδια» κλπ, κπλ. Τα έχω γράψει τόσες φορές που ντρέπομαι να τα επαναλάβω

Παρά τους χαρακτηρισμούς από τους παρακοιμώμενους της mega-δαιπλοκής, τους «ευλογημένους» κονδυλοφόρους, τους «δυσαρεστημένους» συνεργάτες και τους «Τέσσερις Κομπλεξικούς» του «χώρου», μέσα μου ήξερα πως είχα δίκιο.

Έγραφα πως, θα έλθει η ημέρα που, πρώτα η ελληνίτσα και μετά οι χώρες του αποκαλούμενου Αναπτυγμένου Κόσμου (ή Διεθνούς Κοινότητας), θα πληρώσουν την Ύβρη σε χρήμα, αίμα ή και στα δύο

Ποία η Ύβρης;

Μα, οτιδήποτε ανάμεσα στη «μερσεντέ» 500 τζι ελ αϊ και στον Πέτρο Κουκλεντέ και τα δύο έννοιες που ορίζουν την χυδαιότητα, την υπερκατάλωση, το ξεπάτωμα του περιβάλλοντα χώρου, την απληστία, το πέρα για πέρα ξευτιλισμένο Life Style.

Οι νεότεροι δεν το γνώρισαν στην χειρότερη, τσίπικη και «επαρχιακή» του μορφή όπως οι άνθρωποι της γενιάς μου και των δύο επόμενων οι παλαιότεροι όμως το έζησαν και, το βλέπετε, οι «εκπρόσωποι» του, τα κοινωνικά και μορφωτικά «σκουπίδια» που έμαθαν τη νεολαία να γρυλίζει greeklish μασώντας τσίχλα και λέγοντας ν το πιστεύω», εξακολουθούν να κατάχουν «πρώτο τραπέζι» στα πάνελ των Ντερμπεντέρηδων και των Τρεμοειδών

Αν,στους Κουκλεντέδες προσθέσουμε το κοινωνικό σκηνικό που γεννήθηκαν, άνθισαν και επέβαλαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 45 ετών τότε, έχουμε ανάγλυφο το περιβάλλον που μεγάλωσε η Ύβρης -που οδήγησε στα «μνημόνια» και στις γελοιότητες που παρακολουθούμε τον τελευταίο χρόνο

Τα πράγματα δεν ήταν/είναι τόσο άσχημα στον αναπτυγμένο κόσμο ακιβώς επειδή ήταν …αναπτυγμένος. Εκεί η Ύβρης καλυπτώταν (και καλύπεται) απ’ την παρουσία εκατοντάδων σοβαρών ΑΕΙ, από την Έρευνα και την Εξέλιξη, τα επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας

Όμως, νομίζω πως η στιγμή έφτασε που, η Καλή πλευρά αυτού του  κόσμου πρέπει να αντιμετωπίσει την Άσχημη γιατί, αν δεν το κάνει,η πρώτη θα τον παρασύρει στην καταστροφή

Με άλλα λόγια ο αναπτυγμένος κόσμος πρέπει (γρήγορα) να βρεί ένα αφήγημα (τι απαίσια λέξη!) που θα «πουλάει» στα δισεκατμμύρια των παριών αλλιώς θα τον καταπιπιούν «της γης οι πεινασμένοι»

Οι επιθέσεις των «Τρελών του Θεού» (έτσι τους αποκαλούν οι Γάλλοι) στο «Σαρλί Εμπντό», στο ρωσσικό Ερμπας, οι εκρήξεις με τους δεκάδες νεκρούς στην Βυρητό και, την Παρασκευή, στο Παρίσι νομίζω ότι σηματοδοτούν την αρχή του τέλους αν και, κανείς δεν πρέπει να υποτιμάει «the beauty of our weapons» (θυμηθείτε το τραγούδι του L. Cohen), tα οπoιία μπορούν να εξαφανίσουν όποιον που αμφισβητεί «our way of life»

Υπάρχει άραγε έστω ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που πιστεύει πως, αν μία νέα Συμμαχία Προθύμων βομβαρδίσει τις θέσεις του ISIS στη Συρία και στο Ιράκ, το πρόβλημα θα λυθεί; Τι ακολουθεί μετά; Ο βομβαρδισμός της Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία; Της Αλ Νούσρα στην Υεμένη; Της Αλ Κάϊντα στην Μαγκρέμπ κ.ο.κ

Να είμαστε ρεαλιστές…

Η ιδεολογία του Χαλιφάτου δεν περιορίζεται εκεί αλλά, απλώνεται σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο και, μακάρι να κάνω λάθος, να λέω βλακείες, και να μην είμαι διορατικός και έξυπνος σαν τους «φιλόσοφους» που παρουσιάζονται στο Mini Chanel και τους κήρυκες των Νέων Σταυροφοριών

Με το πέρασμα των μηνών το καρκίνωμα θα μεγαλώνει αναγκάζοντας τον αναπτυγμένο κόσμο να επιτεθεί ή, έστω, να πάψει να ψωνίζει «μπεμεβέ» ή, να κάνει μερικά κλικ πίσω στα play rooms, στα ροζ  μποτάκια και στα Concour de Elegance

Ή, μπορεί και όχι και η ζωή να εξακολουθήσει να Γελάει Ευτυχισμένα. 25 Πόρσε πουλήθηκαν μέχρι στιγμής πράγμα που σημαίνει ως, μάλλον εγώ κάνω λάθος και η Ισχυρή Ελλάδα ζει και μεγαλώνει

---

---

 

(συνεχίζεται -με προσθέσεις, αφαιρέσεις ή και σιπωπή)

Εξτρα!!!
Μόλις διάβασα στο ιστοόγιο «Αντικλείδι» ένα άρθρο του Μεγάλου στοχαστή Ian McEwan

Το παραθέτω ώστε, οι αναγνώστες να έχουν πρόσβαση σε όλες τις απόψεις

***************************************

Μήνυμα από το Παρίσι

του Ian McEwan
Ο βρετανός συγγραφέας Ίαν Μακ Γιούαν, που αυτήν την περίοδο ζει στο Παρίσι, έστειλε στο Edge το ακόλουθο μέιλ σχετικά με τα χθεσινά τρομοκρατικά χτυπήματα.

Η αίρεση του θανάτου διάλεξε την πόλη της σωστά — το Παρίσι, την κοσμική πρωτεύουσα της υφηλίου, την πιο φιλόξενη και πολύχρωμη και σαγηνευτική μητρόπολη που φτιάχτηκε ποτέ. Και διάλεξε η αίρεση του θανάτου τους στόχους της στην πόλη με δαιμονική, αυτοκαταστροφική ακρίβεια — όλα όσα μισούσαν βρίσκονταν μπροστά στα μάτια τους εκείνη τη βραδιά της Παρασκευής: άνδρες και γυναίκες παρέα χαλαρά, κρασί, ελεύθερη σκέψη, γέλιο ανεκτικότητα, μουσική — άγριες και σατιρικές ροκιές και μπλουζ. Οι οπαδοί της αίρεσης ήρθαν εξοπλισμένοι με έναν πρωτόγονο μηδενισμό και ένα μίσος πέρα από οτιδήποτε μπορούμε να κατανοήσουμε. Πανοπλία τους, η ζώνη αυτοκτονίας, άποψή τους περί ιδανικής κρυψώνας, μια ενάρετη μετέπειτα ζωή, όπου δεν θα μπορεί να πάει η αστυνομία. (Ο παράδεισος των τζιχαντιστών αποδεικνύεται μια από τις χειρότερες επινοήσεις στην ιστορία του ανθρώπου: να σφάζεις και να καις σ’ αυτή τη ζωή, να αναπαύεσαι μες στο κιτς στην άλλη.)

main_900Το Παρίσι, κατάπληκτο και παραζαλισμένο, ξύπνησε σήμερα για να αναλογιστεί τις νέες συνθήκες. Όσοι χτες το βράδυ είχαμε βγει, δεν μπορούμε παρά να αναρωτιόμαστε για τα καπρίτσια της τύχης που άφησε εμάς να ζήσουμε και άλλους να πεθάνουν. Όταν ξεκινούσε το μακελειό, η γυναίκα μου κι εγώ βρισκόμασταν σε ένα αξιοπρεπές παριζιάνικο κατάστημα — μια από τις κοινοτοπίες της σχετικά καλής ζωής, από το 1845 και μετά. Στο γοητευτικό αυτό εστιατόριο στο έκτο διαμέρισμα, οι πελάτες μοιράζονται τα τραπέζια με καλοπροαίρετους αγνώστους, ντόπιους και επισκέπτες σε έναν φιλικό συνωστισμό. Κι εμείς με τα Pouilly Fume και τα filets d’hareng μας, ήμασταν μια χαρά στόχος. Η αίρεση απλώς επέλεξε το δέκατο και το ενδέκατο διαμέρισμα, ούτε δύο χιλιόμετρα πιο πέρα, κι εμείς δεν καταλάβαμε το παραμικρό.

parisΤώρα όμως ξέρουμε. Ποιες είναι αυτές οι διαφορετικές συνθήκες; Τα μέτρα ασφαλείας θα γίνουν πιο αυστηρά και το Παρίσι λιγότερο σαγηνευτικό. Η αναγκαστική διάσταση ανάμεσα στην ασφάλεια και την ελευθερία θα παραμένει πρόκληση. Οι σφαίρες και οι βόμβες της αίρεσης του θανάτου θα ξανάρθουν, μπορεί εδώ, μπορεί κάπου αλλού, αυτό είναι βέβαιο. Οι πολίτες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, του Βερολίνου παρακολουθούν στενά, με προσοχή και ανησυχία. Τον Ιανουάριο ήμασταν όλοι μας Charlie Hebdo. Τώρα, είμαστε όλοι Παριζιάνοι, κι αυτό τουλάχιστον σε μια τόσο σκοτεινή εποχή, είναι παράγοντας περηφάνιας.

* * *

—μετάφραση για το dim/art: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου—

Αντικλείδι , http://antikleidi.com