Όσοι εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι, ο Μη Ευλογημένος και «αόρατος» δημοσιογράφος είχε την ικανότητα να …προβλέπει το μέλλον παραθέτω ένα σημερινό (22.06.15) άρθρο που, λίο-πολύ, λέει ότι έγραφα το 2011 για την αγορά ομολόγων «σκουπιδιών» και την αντικατάσταση τους με φρέσκο, πληθωρικό χρήμα
Επειδή έχω αναδημοσιεύσει το άρθρο μου από το «1ο ΘΕΜΑ» πολλές φορές όσοι ενδιαφέρονται δεν έχουν παρά να το αναζητήσουν σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο
Και κάτι ακόμα…
Σκοπεύω να γίνω ιδιαίτερα ενοχλητικός και, όπως λένε κάποιοι, «γραφικός» επαναλαμβάνοντας αυτό και άλλα άρθρα που, με κάθε λεπτομέρεια πρόβλεπαν και περιέγραφαν τι πρόκειται να συμβεί
Τώρα… Γιατί δεν έγινα Υπουργός Οικονομικών ίσως οφείλεται στο ότι, τα σακάκια με τα κόκκινα σιρίτια στον γιακά που έραβα την δεκαετία του ’50 δεν μου ταιριάζουν πια μια και πήρα (πολλά) κιλά
Μία ελπίδα που είχα εναποθέσει για να με προσέξει ο Πρωθυπουργός (οι δύο μου μοτοσικλέτες R1200R & Κ1200S) «έφαγε χώμα» προφανώς επειδή δεν είμαι παντρεμένος με θυγατέρα μεγαλοβιομηχάνου
Όπως λένε όμως οι παλιοί η Ελπίδα Πεθαίνει Τελευταία
p.s Η επανάληψη του εν λόγω άρθρου γίνεται μόνο για λόγους πλάκας και τίποτα άλλο
Απόφαση – «βόμβα» διευκολύνει τη χρεοκοπία.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Σχετικά
Δημοσιεύτηκε από τον kavvathas
Δημοσιογράφος, εκδότης,παρατηρητής γεγονότων, (πρώην)οδηγός αγώνων. Πάντα χειριστής ανεποπτέρων, αεροπλάνων και ελικοπτέρων -Journalist, publisher, (ex)racing & rally driver. Pilot (glider, plane + helicopter)
Η δραστηριότητα του Κώστα Καββαθά στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 1959 από το περιοδικό «Ταχύτης», που είχε ως αντικείμενό του τους αγώνες αυτοκινήτου. Eκδόθηκε για λίγο καιρό από την «Ecurie Eρμής», έναν από τους παλαιότερους συλλόγους φίλων της Αυτοκίνησης που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα.
Το 1963 ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε τη στήλη του αυτοκινήτου για τρία περίπου χρόνια.
Το 1966 δούλεψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό επικαιρότητας «Άλφα», το πρώτο στα εγχώρια χρονικά του Τύπου που, στην ύλη του, είχε σελίδες αφιερωμένες στο αυτοκίνητο.
Λίγο αργότερα χρονολογείται η πρώτη προσπάθεια να εκδόσει δικό του περιοδικό, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, το «Τροχοί+Δρόμοι», η οποία όμως διακόπηκε λίγο πριν το τυπογραφείο!Από την πρώτη απόπειρα σώζονται λίγες φωτογραφίες, τις οποίες θα μπορέσετε να δείτε όταν το Ιστολόγιο γίνει, επιτέλους, portal.
Μετά από σύντομο πέρασμα από το «Νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Αντώνη και Μιχάλη Γρατσία, εντάχθηκε στο επιτελείο του περιοδικού «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1967. Σύντομα ανέλαβε τη θέση του αρχισυντάκτη, διαδεχόμενος τον Κυριάκο Κορόβηλα.
Τον Οκτώβριο του 1970 ίδρυσε, με τη σύζυγό του Σοφία, το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» και, όπως ήταν λογικό, έριξε εκεί το βάρος της αρθρογραφίας του. Παρ' όλα αυτά βρήκε χρόνο να γράφει στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», που όλοι οι παλιοί γνωρίζουν και που θεωρείται –ακόμη και σήμερα που εκδόθηκε ένα με τον ίδιο τίτλο- ως το καλύτερο του είδους που εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα.
Τα άρθρα του Κ.Κ. στα "Ε" θα συμπεριληφούν σύντομα και σε αυτό το ιστολόγιο.
Άρθρα του δημοσιεύτηκαν επίσης στην εφημερίδα «Το Βήμα» από το 1991 ως το 1998, καθώς και για ένα ...μικρό διάστημα(!) στην «Καθημερινή», μία άλλη ιστορία, που επίσης θα μπορέσετε να απολαύσετε εδώ σαν μία σπαρταριστή (στηγελοιότητά της) "κωμωδία".
Σήμερα, εκτός από τα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων», ο Κώστας Καββαθάς αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από το πρώτο της φύλλο.
Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται -μέχρι στιγμής- δύο βιβλία: «Porsche, ο άνθρωπος και τα αυτοκίνητα» του Richard von Frankenberg, που μετέφρασε στα ελληνικά το 1972 μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του και «Το βιβλίο του Πραγματικού Οδηγού».
Τα κείμενά του, έντονα συναισθηματικά, περιέχουν σχεδόν τα πάντα: περιγραφές από διεθνείς κι ελληνικούς αγώνες, ιστορίες από τα παλιά χρόνια του αυτοκινήτου, συνεντεύξεις από σημαντικά στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών και συμπεράσματα από τις εξαντλητικές δοκιμές των εκάστοτε νέων μοντέλων, κοινωνική κριτική και σχόλια για τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της χώρας και των ανθρώπων της.
Στα πρώτα χρόνια των «4Τροχών» έγραφε και τεχνικά άρθρα, καθώς και "συμβουλές" για την ασφαλή και ασφαλή και γρήγορη οδήγηση. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αφ' ενός το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την τεχνολογία στα ζαντολάστιχα και αφ΄ετέρου άλλοι, ικανότεροι ανέλαβαν (μικρός Νίνης, Έλλη Κοκκίνου, γελοτοποιός του αυτοκράτορα κλπ) και ο Κ.Κ. αποφάσισε πως, αρκετά με τα "τεχνικά άρθρα" που, άλλοστε, δεν γίνονται καταληπτά από τον "ανθό" της ελληνικής νεολαίας -έτσι όπως τον κατάντησαν οι ανεπάγγελτοι "πολιτικοί".
Το 2009 ο Κώστας Καββαθάς συμπλήρωσε 50 χρόνια δημοσιογραφικήςςς και 40 εκδοτικής ζωής αν και η τελευταία δεν είναι ακριβώς όπως την οραματιζόταν για λόγους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες του ιστολογίου…
Δείτε περισσότερα άρθρα
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑΣ 
Δηλαδή θεωρείτε ότι ένας από τους λογους επιλογής του Βαρουφάκη ήταν οτι η συζυγός του είναι κόρη μεγαλοβιομηχάνου ;;;;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όχι αλλά, θεωρώ ότι, μάλλον χρειάζεστε «εκπαίδευση» στο χιούμορ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συνεχίζοντας την εκπαίδευση (αρμοδιότητας του αλήστου μνήμης «δια βίου μάθησης» υπουργείου) στο χιούμορ, θα συμπλήρωνα πως ένας ακόμα λόγος που δεν έγινες υπουργός οικονομικών ΚΚ είναι που συνεχίζεις να γράφεις το Καββαθάς με δύο β.
Όσο για την απόφαση του ΔΕΕ θωρακίζει τους πιστωτές, προσφέροντας προστασία, ίσως προσωρινή, στα μελλοντικά τους θύματα.
Τελικά, η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή.
Έχει μάτια που τα ανοίγει οπότε και όταν χρειάζεται, στο σωστό timing και στην περίπτωσή αυτή αφαιρεί από τη χώρα μας την τελευταία στιγμή ένα απειλητικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Να παρασύρει τους αδύνατους κρίκους της ΕΕ μαζί της.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
θεωρώ ότι δεν φταίει η κόρη, αλλά το timing που φόρεσες το σακκάκι άντε και που απέκτησες τις motos.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
…και το «τέλους ζωής χιούμορ» -ελπίζω
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δάσκαλε, όταν γράφεις στο τέλος ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», το γράφεις για να παντρευτείς κόρη μεγαλοβιομηχάνου;;;;;;; ΣΟΦΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, το σκουπόξυλο…
ΣΟΦΙΑ: Το βράδυ ο κύριος να κοιμηθεί στο πατάκι παρακαλώ, με το σκύλο!
Λοιπόν αδέρφια, για μαζευτείτε λίγο να κάνουμε μία νέα σύσκεψη, υπό την επήρεια του γλυκάνισου, και να καταλήξουμε στο plan c που μπορεί να πληρώσει και σε μνες.
Λαμβάνει το τετράποδο της Λάρισας, over.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@mitsoglou
Νομίζω είναι (πάλι) καιρός να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Όπως έχω πει, στους παλαιούς επιβάτες (του τρένου που δεν οδηγεί πουθενά) και, όπως έλεγαν οι παλαιοί, «κάθε πράγμα στον καιρό του κι’ ο κολιός τον Αύγουστο»
Ο δικός μου «Αύγουστος» υπήρξε πριν πολλές δεκαετίες. Από το 2006 ζω σε διαρκή «χειμώνα» μια και, τα χτυπήματα που δέχτηκα, προξένησαν αυτό που αποκαλούμε «ανήκεστο βλάβη» για την οποία μία μόνο θεραπεία υπάρχει: η μετάβαση και παραμονή για ένα χρόνο στον …Διεθνή
Διαστημικό Σταθμό! Επειδή όμως εκεί πάνε μόνο άτομα σχετικά νεαρής ηλικίας, με καλή υγεία και άριστη εκπαίδευση η πιθανότητα να κάνω switch off κοιτώντας τους γαλαξίες είναι μηδενική και, το μόνο που μένει είναι να «ταξιδεύω» στα όνειρα μου ή παρ’ τ’ αυγό και κούρευτο
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Απλά ότι, στη ζωή του έκανε τόσο πολλά λάθη που, και να ήθελε, είναι πλέον αργά να το διορθώσει
Αλλά, και να μπορούσε δεν το θέλει διότι, οι φυσικές λειτουργίες τον εγκατέλειψαν και μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως Boson de Higgs ή, σαν υποατομικό σωματίδιο που υπάρχει μόνο όταν το κοιτάς και δεν όταν κλείνεις τα μάτια
Αν, τα παραπάνω δεν βγάζουν νόημα δεν πειράζει κανένα εκτός απ’ τον γράφοντα ο οποίος, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις επιλογές που τον κατάντησαν όπως τον κατάντησαν αλλά, και το γεγονός ότι δεν κατάφερε να γίνει μέλος της Λέσχης των Ιδιοτελών Καθαρμάτων για να εξασφαλίσει θέση Διευθύνοντος Συμβούλου ή Προέδρου σε (παρα)κρατικό οργανισμό, να κάνει Ίδρυμα Οδικής Ασφάλειας, να πάρει εκπομπή σε (παρα)κρατικό ρ/δ ή τηλεόραση και, γενικά, να περάσει 30-40 χρόνια παριστάνοντας ότι εργάζεται
Αν, στα παραπάνω προσθέσετε και την απουσία απογόνων (το ζεύγος έβγαζε περιοδικά και φρόντιζε να γεννιούνται, μεγαλώνουν και σπουδάζουν τα παιδιά των εργαζόμενων στις παλαιές Τ.Ε), έχετε την εικόνα ενός εντελώς αποτυχημένου νεοέλληνα
Αυτά λοιπόν αγαπητέ Θανάση και μην αναζητάς καταφύγιο σε «μαζώξεις»…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητέ ΚΚ
Επειδή έτυχε να μεγαλώσω και να σπουδάσω κι εγώ πολλά παιδιά εργαζομένων και οικονομικά αδύναμων οικογενειών, αλλά ταυτόχρονα και το δικό μου, θα πρέπει να συνομολογήσω μαζί σου και να επικυρώσω τα γραφόμενά σου.
Ύστερα από τόσα χρόνια δημιουργίας, αισθάνομαι περιττός μέσα σε μια χώρα, που κρίνει ανελέητα τι δεν έκανες και όχι τι έκανες ή ακόμα που βλέπει μόνο τα λάθη μας και όχι τα σωστά μας.
Κατά καιρούς οδηγήθηκα στην άρνηση, αποφασίζοντας να σταματήσω κι αυτή ακόμα τη σχολιογραφική δραστηριότητα, που έχω πια περιορίσει μόνο στις σελίδες του ιστολογίου σου (στο δικό μου έχω διακόψει), ως ένας λαθρεπιβάτης του τρένου που δεν θα φτάσει πουθενά.
Συχνά, σε στιγμές διαλογισμού και αυτοκριτικής προσπαθώ να ανασυντάξω στη μνήμη μου το παρελθόν και πέφτω πάντα πάνω στο ίδιο λάθος. Την επιστροφή μου στην Ελλάδα ύστερα από αποφάσεις μου να μην ξαναγυρίσω πότε.
Ήταν αυτό το πανάρχαιο πάθος, ο νόστος, που είμαι βέβαιος πως δεν θα μπορέσει να μου φέρει πίσω από το μεγάλο ταξίδι.
Αυτές τις μέρες του Ιούνη παλιοί μαθητές μου και συνεργάτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό με τιμούν καλώντας μου ως μέλος επιτροπών εξετάσεων και βρισκόμενος ανάμεσά τους, αναδύεται μέσα μου ο Δωρικός λόγος του Σεφέρη:
«Εγώ τέλειωσα· να γινότανε τουλάχιστο να αρχίσει κάποιος άλλος από κει που τελείωσα εγώ. Είναι ώρες που έχω την εντύπωση πως έφτασα στο τέρμα, πως όλα είναι στη θέση τους, έτοιμα να τραγουδήσουν συνταιριασμένα. Η μηχανή στο σημείο να ξεκινήσει. Μπορώ μάλιστα να τη φανταστώ σε κίνηση, ζωντανή, σαν κάτι ανυποψίαστα καινούργιο. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα· ένα απειροελάχιστο εμπόδιο, ένα σπυρί της άμμου, που μικραίνει, μικραίνει χωρίς να είναι δυνατό να εκμηδενιστεί. Δεν ξέρω τι πρέπει να πω ή τι πρέπει να κάνω. Το εμπόδιο αυτό μου παρουσιάζεται κάποτε σαν ένας κόμπος δάκρυ χωμένος σε κάποια κλείδωση της ορχήστρας που θα την κρατά βουβή ώσπου να διαλυθεί. Κι έχω το ασήκωτο συναίσθημα πως ολόκληρη η ζωή που μου απομένει δε θα ‘ναι αρκετή για να καταλύσει αυτή τη στάλα μέσα στην ψυχή μου. Και με καταδιώκει η σκέψη πως αν μ’έκαιγαν ζωντανό αυτή η επίμονη στιγμή θα παραδινότανε τελευταία».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και όμως στο πατάκι με το σκύλο απολαμβάνεις τον καλύτερο ύπνο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η συγκεκριμένη απόφαση θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά και για εμάς, αν τηρούσαμε τους κανόνες. Φοβάμαι όμως ότι είναι πολύ αργά…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!