ΗΠΑ – ΚΙΝΑ: Η μονομαχία του 21ου αιώνα – Το «κινεζικό όνειρο» για παγκόσμια εξουσία, η μεγαλύτερη απειλή για την αμερικανική ηγεμονία

 Εξαιρετική ανάλυση για όσους θέλουν να ξέρουν τι πραγματικά γίνεται στον πλανήτη (από τα ΝΕΑ -μέσω Radar Άγρυπνος Φρουρός)

Οι Αλέν Φρασόν και Ντανιέλ Βερνέ, πρώην διευθυντές σύνταξης της «Λε Μοντ» και ειδικοί στις διεθνείς σχέσεις, ερεύνησαν τις χαώδεις σχέσεις των ΗΠΑ και της Κίνας σε διάστημα μεγαλύτερο των δύο αιώνων και διαπιστώνουν – στο βιβλίο τους που κυκλοφόρησε με τίτλο«Η Κίνα εναντίον της Αμερικής. Η μονομαχία του αιώνα» – πως η αντιπαλότητά τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη.
Στις δύο χώρες υπάρχουν οι αισιόδοξοι, που στοιχηματίζουν σε μια ήρεμη συνύπαρξη, και οι απαισιόδοξοι, που προαναγγέλλουν μια αναπόφευκτη σύγκρουση. Στους τελευταίους περιλαμβάνεται ο συνταγματάρχης Λιου Μινγκφού, η συνάντηση του οποίου με τους δύο συγγραφείς στο Πεκίνο περιγράφεται στα αποσπάσματα του βιβλίου που ακολουθούν.
Στην αρχή της συζήτησης ο συνταγματάρχης είναι ήρεμος, συγκρατημένος, επαγγελματικός. Στο κάτω-κάτω διδάσκει στις στρατιωτικές σχολές, έχει οδηγό και υπασπιστή. Είναι μια προσωπικότητα στον κύκλο των Κινέζων που χαράσσουν στρατηγική. Παίρνει, λοιπόν, τόνο ειδικού και εξηγεί στους συνομιλητές του: «Η Κίνα και οι ΗΠΑ έχουν μπροστά τους έναν αιώνα στον οποίο η σχέση τους θα είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Και η σχέση αυτή θα καθορίσει την εικόνα της εποχής». 
Ο συνταγματάρχης Λιου Μινγκφού εξέδωσε στις αρχές του 2010 ένα βιβλίο που τον έκανε διάσημο. Εχει τίτλο «Το κινεζικό όνειρο», έχει κάνει τέσσερις επανεκδόσεις, θα μεταφραστεί στα αγγλικά, διδάσκεται στην Ακαδημία Αμυνας του Πεκίνου και στις άλλες στρατιωτικές ακαδημίες της χώρας. «Ο κινεζικός λαός πρέπει να καταλάβει πως ανάμεσα σ’ εμάς και στις ΗΠΑ δεν υπάρχει παρά μόνον ένα διακύβευμα: ποιος θα είναι ο πρώτος. Το όνειρό μας είναι να γίνουμε οι πρώτοι. Να γίνουμε η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Θα είναι ο δικός μας τρόπος για να συμμετάσχουμε σ’ έναν κόσμο χωρίς ηγεμονική δύναμη, διότι η Κίνα, βλέπετε, δεν θα μπορούσε να ασκήσει την εξουσία της με κυριαρχικό τρόπο, όπως κάνουν οι ΗΠΑ».
Με άλλα λόγια, πρέπει να γίνει η Κίνα ένας γίγαντας για να τερματιστεί η αμερικανική πρωτοκαθεδρία. Μόνο τότε ο κόσμος θα γίνει πραγματικά πολυπολικός, επειδή η Κίνα δεν θα καταχραστεί της θέσεώς της. 

Ο Λιου Μινγκφού είναι ένας από τους πιο θερμούς σημαιοφόρους ενός ρεύματος που έχει μερικές φορές ούριο άνεμο στο Πεκίνο, αυτό του υπερεθνικισμού. «Οι ΗΠΑ έχουν ένα όνειρο, να διευθύνουν τον κόσμο· εμείς έχουμε το δικό μας, να είμαστε το νούμερο 1», επαναλαμβάνει. «Ο 21ος αιώνας θα είναι η ιστορία της κούρσας ανάμεσα σε αυτά τα δύο όνειρα, του ανταγωνισμού μεταξύ τους. Σήμερα η Αμερική, για να ζήσει το όνειρό της θέλει να πνίξει το δικό μας». Ο συνταγματάρχης Λιου δικαιολογείται: «Το όνειρό μας είναι πολύ πιο νόμιμο, στον βαθμό που ουδέποτε στην Ιστορία μας υπήρξαμε επεκτατική χώρα. Πιο πρόσφατα αντλήσαμε διδάγματα από την Ιστορία της Βρετανίας και των ΗΠΑ, αυτών των δύο αυτοκρατοριών. Ο δρόμος που ακολούθησαν, αυτός του ιμπεριαλισμού, οδήγησε το Λονδίνο στην ήττα και θα οδηγήσει εκεί και την Αμερική». 

«Θέλετε να μάθετε την εικόνα που έχει ένας κινέζος στρατιωτικός για τις ΗΠΑ;» Ο τόνος δεν είναι τόνος ερώτησης, αλλά μάλλον πρόσκλησης να τον ακούσουμε πιο προσεκτικά. «Δεν είναι πια ικανές να ηγηθούν του κόσμου. Εκαναν τα δέκα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα κόλαση για τον λαό τους και για τον υπόλοιπο κόσμο. Η συμβολή τους σ’ αυτή την αρχή του αιώνα; Δύο πόλεμοι [στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ] και μια δημοσιονομική και οικονομική κρίση. Απολογισμός: πολλοί νεκροί, από τους οποίους πολύ λίγοι είναι αληθινοί τρομοκράτες. Αυτό αποδεικνύει πως δεν μπορούν πλέον να είναι η κυρίαρχη δύναμη που προσποιούνται πως είναι. Πρέπει να παραχωρήσουν τη θέση». 

Ο καπιταλισμός του χρέους.

Ο Λιου Μινγκφού χειρονομεί, υψώνει τον τόνο, καλεί ως μάρτυρες τον κινέζο διερμηνέα, τον υπασπιστή του και τον οδηγό του. Μια μεγάλη στιγμή αγανάκτησης προαναγγέλλεται, ένα κύμα οργής, μια λυρική απογείωση, η τελική ομοβροντία. «Αν εμείς εφαρμόζουμε τον σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά [ο επίσημος χαρακτηρισμός του Πεκίνου για το οικονομικό άνοιγμά του] εκείνοι ανέπτυξαν  τον καπιταλισμό με αμερικανικά χαρακτηριστικά, αυτά μιας χώρας που της αρέσει να κάνει πόλεμο στον κόσμο». 
Ο συνταγματάρχης παίρνει από την τσέπη τού υπασπιστή ένα μάτσο χαρτονομίσματα και τα πετάει στον αέρα. Πέφτουν σαν βροχή στο τραπέζι.«Είναι επίσης ένα καπιταλισμός που κατασκευάζει χρέος, που κόβει νόμισμα. Είναι ένας καπιταλισμός παικτών. Αν η Κίνα είναι το εργαστήριο του κόσμου, η Αμερική είναι το καζίνο του. Είναι ένας καπιταλισμός απατεώνων που δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, πιέζει για μια ανατίμηση του γουάν, στην πραγματικότητα για να σκοτώσει το γουάν (…) Είναι ένας καπιταλισμός ληστών, ένας καπιταλισμός διαφθοράς, ένας δικτατορικός καπιταλισμός. (Οι ΗΠΑ) πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη για την παγκόσμια οικονομική κρίση που προκάλεσαν και να αποζημιώσουν όλους αυτούς που κατέστρεψαν. Θα έπρεπε να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου». 
Σε ηπιότερο τόνο, ο καθηγητής της Ακαδημίας Αμυνας συνεχίζει: «Σήμερα οι ΗΠΑ προσπαθούν να σχηματίσουν έναν συνασπισμό με την Ινδία, την Ιαπωνία, την Αυστραλία για να αναχαιτίσουν την Κίνα στον Δυτικό Ειρηνικό. Θέλουν να υψώσουν ένα θαλάσσιο τείχος κατά μήκος των 2.000 χιλιομέτρων των ακτών μας». 
Είναι δυνατόν να γίνει ένας πόλεμος;
Απάντηση:

«Ισως, πιθανόν. Γιατί; Διότι η Κίνα βρίσκεται σε πλήρη άνοδο και εκείνοι εξασθενούν. Ετσι δημιουργούν εχθρούς. Αποσταθεροποιούν την Κίνα και την περιοχή του Ειρηνικού. Τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα μάς απειλούν προς ανατολάς, νότια της Σινικής Θάλασσας. Δημιουργούν στρατηγική αστάθεια».
Ο Λιου Μινγκφού δεν θέλει οι φιλοξενούμενοί του να φύγουν με κακή εντύπωση, αυτή μιας Κίνας που είναι εξίσου πολεμοχαρής με τις ΗΠΑ, όπως τουλάχιστον τις περιγράφει. Καθόλου. «Υπάρχουν τρεις δυνατοί ρόλοι για την Κίνα», καταλήγει. «Αυτός της τίγρης που, όπως η Αμερική, θέλει να φάει όλο τον κόσμο. Αυτός του αρνιού που, επειδή χοντραίνει, καταλήγει να φαγωθεί από τους άλλους. Τέλος, αυτός του ελέφαντα, ζώου φυτοφάγου που δεν τρώει τους άλλους, αλλά και δεν επιτρέπει να το καταβροχθίσουν». 
Καταλάβαμε, ο ελέφαντας είναι η Κίνα του Λιου Μινγκφού.
ΤΗΝ ΑΝΆΡΤΗΣΗ ΈΚΑΝΕ Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΣΤΙΣ ΠΈΜΠΤΗ, ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 17, 2013 

Δημοσιεύτηκε από τον kavvathas

Δημοσιογράφος, εκδότης,παρατηρητής γεγονότων, (πρώην)οδηγός αγώνων. Πάντα χειριστής ανεποπτέρων, αεροπλάνων και ελικοπτέρων -Journalist, publisher, (ex)racing & rally driver. Pilot (glider, plane + helicopter) Η δραστηριότητα του Κώστα Καββαθά στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 1959 από το περιοδικό «Ταχύτης», που είχε ως αντικείμενό του τους αγώνες αυτοκινήτου. Eκδόθηκε για λίγο καιρό από την «Ecurie Eρμής», έναν από τους παλαιότερους συλλόγους φίλων της Αυτοκίνησης που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα. Το 1963 ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε τη στήλη του αυτοκινήτου για τρία περίπου χρόνια. Το 1966 δούλεψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό επικαιρότητας «Άλφα», το πρώτο στα εγχώρια χρονικά του Τύπου που, στην ύλη του, είχε σελίδες αφιερωμένες στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα χρονολογείται η πρώτη προσπάθεια να εκδόσει δικό του περιοδικό, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, το «Τροχοί+Δρόμοι», η οποία όμως διακόπηκε λίγο πριν το τυπογραφείο!Από την πρώτη απόπειρα σώζονται λίγες φωτογραφίες, τις οποίες θα μπορέσετε να δείτε όταν το Ιστολόγιο γίνει, επιτέλους, portal. Μετά από σύντομο πέρασμα από το «Νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Αντώνη και Μιχάλη Γρατσία, εντάχθηκε στο επιτελείο του περιοδικού «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1967. Σύντομα ανέλαβε τη θέση του αρχισυντάκτη, διαδεχόμενος τον Κυριάκο Κορόβηλα. Τον Οκτώβριο του 1970 ίδρυσε, με τη σύζυγό του Σοφία, το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» και, όπως ήταν λογικό, έριξε εκεί το βάρος της αρθρογραφίας του. Παρ' όλα αυτά βρήκε χρόνο να γράφει στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», που όλοι οι παλιοί γνωρίζουν και που θεωρείται –ακόμη και σήμερα που εκδόθηκε ένα με τον ίδιο τίτλο- ως το καλύτερο του είδους που εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Τα άρθρα του Κ.Κ. στα "Ε" θα συμπεριληφούν σύντομα και σε αυτό το ιστολόγιο. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν επίσης στην εφημερίδα «Το Βήμα» από το 1991 ως το 1998, καθώς και για ένα ...μικρό διάστημα(!) στην «Καθημερινή», μία άλλη ιστορία, που επίσης θα μπορέσετε να απολαύσετε εδώ σαν μία σπαρταριστή (στηγελοιότητά της) "κωμωδία". Σήμερα, εκτός από τα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων», ο Κώστας Καββαθάς αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από το πρώτο της φύλλο. Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται -μέχρι στιγμής- δύο βιβλία: «Porsche, ο άνθρωπος και τα αυτοκίνητα» του Richard von Frankenberg, που μετέφρασε στα ελληνικά το 1972 μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του και «Το βιβλίο του Πραγματικού Οδηγού». Τα κείμενά του, έντονα συναισθηματικά, περιέχουν σχεδόν τα πάντα: περιγραφές από διεθνείς κι ελληνικούς αγώνες, ιστορίες από τα παλιά χρόνια του αυτοκινήτου, συνεντεύξεις από σημαντικά στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών και συμπεράσματα από τις εξαντλητικές δοκιμές των εκάστοτε νέων μοντέλων, κοινωνική κριτική και σχόλια για τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της χώρας και των ανθρώπων της. Στα πρώτα χρόνια των «4Τροχών» έγραφε και τεχνικά άρθρα, καθώς και "συμβουλές" για την ασφαλή και ασφαλή και γρήγορη οδήγηση. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αφ' ενός το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την τεχνολογία στα ζαντολάστιχα και αφ΄ετέρου άλλοι, ικανότεροι ανέλαβαν (μικρός Νίνης, Έλλη Κοκκίνου, γελοτοποιός του αυτοκράτορα κλπ) και ο Κ.Κ. αποφάσισε πως, αρκετά με τα "τεχνικά άρθρα" που, άλλοστε, δεν γίνονται καταληπτά από τον "ανθό" της ελληνικής νεολαίας -έτσι όπως τον κατάντησαν οι ανεπάγγελτοι "πολιτικοί". Το 2009 ο Κώστας Καββαθάς συμπλήρωσε 50 χρόνια δημοσιογραφικήςςς και 40 εκδοτικής ζωής αν και η τελευταία δεν είναι ακριβώς όπως την οραματιζόταν για λόγους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες του ιστολογίου…

2 σκέψεις σχετικά με το “ΗΠΑ – ΚΙΝΑ: Η μονομαχία του 21ου αιώνα – Το «κινεζικό όνειρο» για παγκόσμια εξουσία, η μεγαλύτερη απειλή για την αμερικανική ηγεμονία

  1. Στην Ελλαδα του «τριο στουτζες», εχουμε αποδεχθει πλεον τον ρολο του…»χαμστερ», τρεχοντας στωικα επανω στον τροχο που δεν οδηγει πουθενα… 😦

    Υ.Γ. 1
    Δεν φταιω εγω ΦαδερΓιονταΚαβ, μου ηρθε σαν εικονα αυθορμητα, διαβαζοντας το παραδειγμα παρμενο απο την ζωολογια, της τελευταιας παραγραφου του αρθρου…

    Υ.Γ.2
    Οσον αφορα τις αγαθες προθεσεις του…»ελεφαντα» του συνταγματαρχη Λιου, να θυμισω οτι το τεραστιο αυτο θηλαστικο, πολλες φορες κυριευεται απο φρενιτιδα….
    Και οτι η εξουσια διαφθειρει, η απολυτη εξουσια διαφθειρει απολυτα.

    Μου αρέσει!

  2. Η ανάπτυξη των δυο αυτοκρατοριών που αναφέρει ο συνταγματάρχης Λιου Μινγκφού, επιχορηγήθηκε απο τους ίδιους χορηγούς και το ίδιο συμβαίνει και με την ανάπτυξη του «ελέφαντα». Επομένως ο ρόλος που επιφυλάσσεται στην αναδύομενη νέα αυτοκρατορία θα καθορισθεί απο τους χορηγούς κι όχι απο οιονδήποτε συνταγματάρχη ή και στρατάρχη.

    Μου αρέσει!

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Twitter

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.

Αρέσει σε %d bloggers: