Από τον αναγνώστη: athadim50
(ΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΙΑΣ ΕΚΘΕΣΗΣ)
ANÉES DE PÈLERINAGE**
(ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ)
Xρονια τωρα και απο το 1976 αν θυμαμαι καλα τα ζυγα, ειχα την «προγραμματισμενη τυχη» να επισκεπτομαι το Salon de l’automobile de Paris, που απο το 1988 ονομαζεται Mondial de l’Automobile de Paris στο Parc des expositions de la porte de Versailles.
Η Διεθνης Εκθεση Αυτοκινητου του Παρισιου, οπως συνηθιζουμε να τη λεμε στην Ελλαδα, εκανε την αρχη της στα τελη του 19ου αιωνα (1898), την εποχη που η Ευρωπη και ιδιαιτερα η Γαλλια στρεφονταν στην «παγκοσμιοποιημενη» πολιτισμικη επικοινωνια, με τις Διεθνεις Εκθεσεις, πνευματικος καρπος των οποιων ηταν και ο Γαλλικος Εμπρεσιονισμος, με τους Γαλλους ζωγραφους να ανακαλυπτουν τις χρωματικες φωτοσκιασεις της Απω Ανατολης και τους Γαλλους μουσικους να αφομοιωνουν την καθαροτητα και τη λεπτοτητα των ηχοχρωματων των gamelan ορχηστρων απο την Ιαβα και γενικοτερα την Ινδονησια.
Ο Ευρωποκεντρισμος του Ευρωπαικου πολιτισμου, με τον ηχοχρωματικο ομοιοχρωματισμο του οψιμου Γερμανικου Ρομαντισμου και τον τοπικιστικο αισθητικο χαρακτηρα των Εθνικων Σχολων εδιναν τη θεση τους σε μια «παγκοσμιοποιημενη» και διαυγη αισθητικη μεσα απο τον Εμπρεσιονισμο.
Η Διεθνης Εκθεση Αυτοκινητου του Παρισιου, λοιπον, την πρωτη της χρονια δεχθηκε εκατον πενηντα χιλιαδες περιπου επισκεπτες στο Le Jardin des Tuilerie και αφου περασε απο το Grand Palais, απο το 1962 στο Parc des expositions de la porte de Versailles δεχεται σημερα πανω απο εναμιση εκατομμυριο.
Φροντιζα, λοιπον, οι μουσικες μου ασχολιες την περιοδο της εκθεσης να μεταναστευουν στο το Παρισι.
Η μουσικη ηταν το αλλοθι και η Διεθνης Εκθεση Αυτοκινητου ο σκοπος ή το αντιστροφο;
Δυσκολη η διακριση.
Η πορεια προς την εκθεση ειχε εναν προσκυνηματικο χαρακτηρα, πεζοπορωντας τη Rue de Vaugirard σε μια ειδικη διαδρομη, μια σχετικα αγνωστη και ασημαντη οδο για τα τουριστικα ενδιαφεροντα των επισκεπτων, ισως τη μεγαλυτερη, ομως, σε μηκος οδο του Παρισιου, περιπου 4,5 χιλιομετρων, που συνδεει το Quartier Latin, μετα το Jardin du Louxembourg, με την περιφερεια του Παρισιου, την Place de la Porte de Versailles, στο Parc des expositions της οποιας στεγαζεται η Διεθνης Εκθεση του Αυτοκινητου.
Καβαφεια διαδρομη προς την Ιθακη.
«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις».
Αρχη της ειδικης διαδρομης το café Les Deux Magots της Saint Germain des Prés.
Μια πνευματικη αρχειοθηκη αναμνησεων απο την εποχη του Jean Paul Sartre και της Simone de Beauvoir, που ο χρονος, βεβαια, τις εφερνε αρκετα παλαιοτερα, σε καιρους που η βιολογικη μας υποσταση δεν ειχε τη δυνατοτητα να προσεγγισει, παρα μονο η φαντασια μας.
Το πνευμα της απουσιας πανταχου παρον: ο Stéphane Mallarmé, o Paul Verlaine και o Arthur Rimbaud, ο Oscar Wilde, o Ernest Hemingway και ο James Joyce, ο Louis Aragon και ο André Breton, ο Pablo Picasso και ο Joan Miró, o Albert Camus και ο Κωστας Αξελος και βεβαια ο Jean Paul Sartre και η Simone de Beauvoir, κλπ, κλπ.
Στη συνεχεια μια μικρη παρακαμψη για τον τοπο της αιωνιας αναπαυσης των αθανατων της τεχνης, των γραμματων και γενικοτερα του πολιτισμου, το Cimetière de Montparnasse, εκει που κατα τον Σεφερη «οι παλιοι νεκροι ξεφυγαν απο τον κυκλο και χαμογελανε μεσα σε μια παραξενη ησυχια» με τα καμωματα της Ευρωπης, των οποιων δεν θελω να διαταραξω την αιωνια γαληνη με το προσκλητηριο των ονοματων τους.
Η πορεια της οδου Vaugirard, ομως, εχει τη συνεχεια της με το Institut Pasteur και τον αριθμο 285.
Η αχρωμη και αδιαφορη αισθητικα οικοδομη του αριθμου 285, αγνωστου για πολλους τοπου της κατοικιας του Michel Foucault, στις συγκεντρωσεις της οποιας κυοφορηθηκε ενα μεγαλο μερος του φιλοσοφικου του στοχασμου.
Τρια ηταν τα παθη του Michel Foucault, ο στοχασμος, που δεν περιορισθηκε μονο στη φιλοσοφικη του διασταση, η ιστορικη Jaguar και η παραφορη σχεση του με τον αγαπητο μας δασκαλο, συνθετη της μουσικης πρωτοποριας και διανοητη της μουσικης Jean Barraqué.
Ορισμενες φορες αναλογιζομαι αν η μαυρη μου Jaguar, που τωρα βρισκεται οικονομικα κρατουμενη του καθεστωτος του χρηματοπιστωτικου φασισμου σε αποθηκη μου στη Χαλκιδικη, εχει τις υποσυνειδητες καταβολες της σ’ αυτη του Foucault ή στις Λονδρεζικες ιατρικες μεταπτυχιακες περιπλανησεις μου.
To Institut Pasteur, πολυτιμο ερευνητικο στολιδι της ανθρωποτητας, στο οποιο διαπρεπουν στη μαχη της επιστημης για τη ζωη φιλοι και συμφοιτητες μου απο τα χρονια των σπουδων μας στην ιατρικη σχολη.
Το Institut Pasteur εχει, ομως, για μενα μια περισσοτερο προσωπικη και συναισθηματικη αξια.
Οταν πριν περιπου επτα χρονια, Παρασκευη απογευμα στις 2 Δεκεμβριου 2005, την ωρα που διδασκα Μουσικη Αναλυση στο Ωδειο, ο κτηνιατρος μου ανακοινωσε τηλεφωνικα τη διαγνωση της λεισμανιασης για την αγαπημενη μου Claudine, με επιβαρυμενες σχεδον μεχρι καταρρευσης ολες τις λειτουργιες των ζωτικων της οργανων (μυελος των οστων, νεφροι, ηπαρ), λεγοντας μου ταυτοχρονα, πως σ’ αυτες τις περιπτωσεις ο Ελληνικος νομος προβλεπει την ευθανασια, ξυπνισε μεσα μου η ιατρικη ιδιοτητα, που ειχα εγκαταλειψει για εικοσι περιπου χρονια και ξεκινωντας απο το Institut Pasteur σε μια ολονυχτια επικοινωνια εφτασα μεχρι την Πορτογαλια, τη Λατινικη Αμερικη και την Ινδια, που η παθηση προσβαλλει ενα εκατομμυριο περιπου ανθρωπους το χρονο.
Τοτε ανακαλυψα στην Ινδια την απο του στοματος φαρμακευτικη θεραπεια της λεισμανιασης για τον ανθρωπο με τη Miltefosine, κυτταροστατικο που αρχικα χρησιμοποιηθηκε για τη θεραπεια του καρκινου του μαστου και επι τελους πριν τρια περιπου χρονια κυκλοφορησε και στην Ελλαδα ως Milteforan για τη θεραπεια της λεισμανιασης των ζωων.
Το πρωι της επομενης μερας, το Σαββατο παρουσιαστηκα στον κτηνιατρο με ενα πακετο ερευνητικων εργασιων και τα πρωτοκολλα της θεραπειας, λεγοντας του, πως δεν εχουμε να αντιμετωπισουμε ενα ζωακι, που η γενναιοδωρια του νομου του χαριζει ή μαλλον του επιβαλλει το δικαιωμα της ευθανασιας, αλλα ενα παιδι δεκα τεσσαρων κιλων…, για το οποιο ο νομος δεν προεβλεπε αυτη την πολυτελεια του θανατου, αλλα μονο τη λεπτομερεια του δικαιωματος της ζωης…
Αναλαμβανοντας προσωπικα την ιατρικη φροντιδα της και τη γενικη αστερων των Αραβικων Εμιρατων η συζυγος μου, η Claudine κερδισε τη μαχη της ζωης, τουλαχιστον μεχρι σημερα, εγω την ικανοποιηση πως δεν πηγαν χαμενες οι πτυχιακες και μεταπτυχιακες σπουδες μου στην ιατρικη, που εγκατελειψα για χαρη της μουσικης και κυριως πως ζω με την ελπιδα να πεθανω πριν κλεισει τα αδολα ματακια της, προσπαθωντας να τα κρατησω, στο ανθρωπινο μετρο, οσο γινεται για περισσοτερο χρονο ανοιχτα, ωστε να της παρατεινω τη χαρα προσφορας της αγαπης, «που ειναι μονο αγαπη» (Αναγνωστακης).
Στο τελος αυτης της ειδικης διαδρομης της οδου Vaugirard στη Place de la Porte de Versailles η Ιθακη, η Mondial de l’Automobile, για την οποια εχουν γραφει τοσα πολλα στον ειδικο αυτοκινητιστικο τυπο, που κανουν περιττη την οποιαδηποτε ερασιτεχνικη αναφορα μου σ’ αυτη, αλλα που κακα τα ψεματα, αυτο που τοσα χρονια δεν θυμαμαι να ειδα να γραφεται ειναι πως η πρωτη εικονα της δεν διαφερει και πολυ απο αυτη της Διεθνους Εκθεσης της Θεσσαλονικης, ακομα και στα λουκανικα…
Τα τελευταια, βεβαια, χρονια αλλαξαν φυλο και τα σεξιστικα προτυπα της Mondial de l’Automobile.
Τη θεση του καλλιγραμμου και καλλιγαμου θηλυκου «συνοδου αυτοκινητων» , που χαιδευοντας προκλητικα τις καμπυλες και τα επαρματα των αυτοκινητων ανεβαζε γρηγορα τις σχεσεις του αυτοματου ανδρικου κιβωτιου σε ενα συνεχες «kick up» (ας γραφουν οτι θελουν για το kick down τα εντυπα του ειδικου αυτοκινητιστικου τυπου), πηρε «ο αραπης, ο σκυλος, ο μαυρος, ο γαβ γαβ γαβ» (κατα Ζαμπετα) υπερθερμαινοντας το σιλικονουχο συνεκτικο γυναικειο συμπλεγμα (complex), προφανως γιατι και το πελατολογιο αλλαξε φυλο.
Τη θεση του αντρα αφεντη που αποφασιζε την αγορα του αυτοκινητου πηρε η γυναικα τυραννος.
Απο την Ανατολη του ανδρικου πολιτισμου στη Δυση του γυναικειου.
Τα γραφω αυτα με την ελπιδα πως το, κατα τον Κωστα Καββαθα, «ξυνισμενο θηλυ που υποδυεται την βουλευτινα της ΔΗΜΑΡ…» θα εχει αυτοκτονησει ή καποιος θα την εχει «βοηθησει να ανακαλυψει το νοημα της ζωης», μια και η ιδια μεσα στο συνωστισμο της Σμυρνης, συγγνωμη της κομματικης καταστροφης ηθελα να πω, ανακαλυψε το νοημα του πολιτικως ευ ζειν.
«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο» (Καβαφης).
Φετος, δυστυχως, η προσκυνηματικη μου επισκεψη στη Mondial de l’Automobile 2012, που αρχιζει στις 29 Σεπτεμβριου, δεν θα πραγματοποιηθει.
Η τραγικη κατασταση της μουσικης εκπαιδευσης στη χωρα μας, δεν επιτρεπει στους «καπετανιους», ακομα και τους απομαχους του φιλοπτωχου ταμειου της κοινωνικης ασφαλισης, του εκπαιδευτικου μουσικου «στολου» να εγκαταλειψουν τα βυθιζομενα στη λυματολασπη της οικονομικης παρανοιας πλοια…
Αλλοιμονο αν στο χωρο του πολιτισμου περνουσε ο ΝεοΕλληνικος ωχαδερφισμος και η αντιληψη των ασωτων κομματικων αρπακτικων του συνδικαλιστικου μανδαρινισμου «Φαγωμεν πιωμεν, αυριον γαρ αποθνησκομεν».
* Εργο για πιανο του Modest Mousorgsky, που περιγραφει τους πινακες μιας εκθεσης ζωγραφικης.
Το εργο ενορχηστρωθηκε απο τον Maurice Ravel, με μια ευρηματικη, υποδειγματικη και διδακτικη ορχηστρικη γραφη.
** Πιανιστικο εργο του Franz Liszt.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑΣ 
Συγχαρητήρια κ. Καββαθά για την εξαιρετική ανάρτηση!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!