Οι περιπλανήσεις του κ. Boson de Higgs I, II,

Σαν τους παλιούς ιππότες ο κ. Boaon de Higgs έχει μισο-κρεμάσει την πανοπλία. Σ’ ένα καρφί το κράνος, σ’ άλλο ο θώρρκας, σε τρίτο οι επιγονατίδες, σ’ άλλο το σπαθί. Στο ράφι, μέσα σ’ ένα χοντρό βιβλίο με δερμάτινο κάλυμα, οι αναμνήσεις. Μένει μόνος σ’ ένα κτίσμα που, κάποτε, ήταν κάστρο αλλά, τώρα απομένουν μόνο τρία δωμάτια και κάτι γκρεμισμένα τείχη. Εντάξει έχει 5-6 σκυλιά και δυό γάτες αλλά, όσο και να προσπάθησε να μάθει τη γλώσσα δεν τα κατάφερε. Βέβαια, για να λέμε και του «στραβού το δίκιο», κατανόηση υπάρχει αλλιώς πως να εξηγήσεις το γεγονός ότι, κάθε πρωί η μία απ’ τις δύο γάτες τον περιμένει έξω απ’ τη πόρτα και του λέει ένα είδος γεια; Η άλλη, που τη βρήκε  έτοιμη να πεθάνει κάτω απ’ ένα θάμνο, τον έχει γραμμένο κανονικά και, το μόνο που τη νοιάζει είναι να τρώει -χωρίς σταματημό

Είναι ζωή αυτή; Να μιλάει στις γάτες; Τέλος πάντων. Ποια είναι ή μάλλον ποια ήταν η ζωή; Αυτή που έζησε ή η άλλη που φαντάστηκε; Δύσκολο ν’ πει μια και, η μία ήταν τόσο πολύ μπλεγμένη μέσα στην  άλλη ώστε ο κ. Χίγκς έμπαινε κι’ έβγαινε σαν να πήγαινε απ’ το δωμάτιο του στη κουζίνα. Ήταν και κάτι άλλο που μπέρδευε τα πράγματα. Είχε την υποψία ότι, αυτό που οι άλλοι ιππότες αποκαλούσαν «πραγματική» ζωή στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο από ολόγραμμα και τότε πως ήταν δυνατό ή πραγματική ζωή να είναι πραγματικά πραγματική; Δύσκολα ν’ απαντήσει μια και, ούτε τώρα που ο καιρός πέρασε και οι μάχες έγιναν ξέθωρες εικόνες δεν είναι σίγουρος αν τις έζησε στ’ αλήθεια ή αν, και αυτές, ήταν αποκυήματα της φαντασίας του

Του άρεσε ο καφές. Η μέρα δεν άρχιζε καλά αν δεν έπινε 3-4 κούπες συνήθως με ένα κομάτι κέικ που του έφτιαχνε η κυρία που είχε γνωρίσει στο Castle Cern λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ τη Γενεύη. Το Κάστρο Cern ήταν ο χώρος που, ο Μποζόν (ή και Μποζόνιος ντε Χιγκς) κυκλοφορούσε τα τελευταία 65 χρόνια από τότε δηλαδή που, όπως λένε στα μυθιστορήματα, «κατάλαβε τον εαυτό του». Κυκλοφορούσε τρόπος του λέγειν διότι κανείς ούτε εκείνοι που ήξεραν οτι υπάρχει δεν τον είχαν συναντήσει. Ήταν δηλαδή αόρατος και, με τον φίλο του Netrinio d’ Albert περιδιάβαζαν το κόσμο και, κάποιοι λένε το ίδιο το Σύμπαν, παίζοντας με τα νεύρα των ερευνητών που ασχολούνται με την έρευνα στη Σωματιδιακή Φυσική. Μέχρι τη περασμένη εβδομάδα που, στη διάρκεια ενός πειράματος οι επιστήμονες ισχυρίστηκαν ότι τον είδαν να περνάει από μπροστά τους για ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να κάνει την εμφάνιση του για 1 εκατομμυριοστό; Δεν είναι και αυτό διότι, οι ερευνητές ανακαλύπτουν αυτό που σκέπτονται τελεία και παύλα. Το ίδιο είχαν πει πριν έξη μήνες όταν ανακοίνωσαν, λαθεμένα ότι ο κ. Νετρίνιος ταξιδεύει με ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ εκείνη του φωτός πράγμα που σημαίνει ότι, τελικά ο Άλμερτ Αϊνστάιν δεν θα κατέβει από το βάθρο του καθώς νέα στοιχεία δείχνουν ότιη διαπίστωση μάλλον σε τεχνικό σφάλμα οφείλεται. Όπως μάλιστα διάβασα σε τηλεγράφημα του Reuters απ’ το CERN/OPERA «…tη σχετική ανακοίνωση είχαν κάνει πέρυσι οι ερευνητές του ευρωπαϊκού πειράματος και είχε προκαλέσει έξαψη στη διεθνή επιστημονική κοινότητα…»
Για να μη πολυλογώ σας λέω ότι, η αφάνεια του κ. Χιγκς εξηγείται απ’ το γεγονός ότι, τίποτα απ’ όσα παρουσιάζονται δεν είναι αληθινό αλλά, αυτό που ο ανθρώπινος νους θέλει να δει. Θα δώσω ένα πρακτικό παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Ο ερευνητής Ιωννάθαν Ντερμπεντέριος δεν βλέπει τον κ. Μποζόνιο γιατί δεν θέλει να τον δει. Το αυτό ισχύει για την Καθηγήτρια Τρέμεν ντ’ Ολγκά και λοιπούς ερευνητές του ελληνικού παραρτήματος του Cern που είναι κάτι ανάμεσα σε ερευνητικό κέντρο και δημόσια υπηρεσία.
Το ερώτημα που τίθεται είναι τρομακτικό -στην ασημαντότητα του. Ποίο το μέλλον του κ. Μποζόνιου ντε Χιγκς; Θα συνεχίσει να υπάρχει ή, σαν το ομώνυμο υποατομικό σωματίδιο, θα εξαφανιστεί στην μήκους 27 χιλιομέτρων σήραγγα του νεοελληνικού Τίποτα. Το θέμα θα εξετασθεί (ή δεν ανάλογα) προσεχώς

Συνεχίζεται  (ΙΙ) -10.08.12

…τρόπος του λέγειν δηλαδή. Τι να συνεχίσει αφού όλα έχουν σταματήσει και, το μόνο που μένει είναι εικόνες (και, κάποιες φορές στα όνειρα, ήχοι) από προηγούμενες ζωές. Όχι από μετεμψυχώσεις όπως πιστεύουν οι λαοί της Ανατολής αλλά, από ζωές μέσα στη ζωή γιατί, πως αλλιώς μπορεί κανείς να περιγράψει τη γέννηση και την «υλοποίηση» (η λέξη σε εισαγωγικά επειδή τη συχαίνεται), μιας ιδέας; Ζωή μέσα στη ζωή. Παράδειγμα η γέννηση ενός (ή 20 τι σημασία έχει) περιοδικού όπως οι 4ΤΡΟΧΟΙ. Σαν ιδέα γεννήθηκε το 1969, σαν περιοδικό τον Οκτώβριο του 1970. Αληθινή προϊστορία για τους περισσότερους αναγνώστες που, όχι μόνο δεν είχαν γεννηθεί αλλά, και οι γονείς τους ήταν σκέψεις σε μοναχικά άτομα!
Ποιον ενδιαφέρει η ιστορία, αναρωτήθηκε ο κ. Μποζόνιος και έδωσε την απάντηση: κανένα! Ή σχεδόν, είπε μέσα του μια και, δεν αποκλείεται να υπάρχουν κάποιοι που να νοιάζονται. Από που ν’ αρχίσει κανείς; Απ’ την εποχή από πού αλλού; Τη δεκαετία του ΄60, τη «μαγική» για κάποιους, τραυματική για τους πολλούς στην Ελλάδα, λόγω του πραξικοπήματος του ’67 αλλά, γεμάτη προσμονή για τους λαούς της δυτικής και της, τότε, ανατολικής Ευρώπης. Οι «δυτικοί» περίμεναν την ένωση κι’ έκαναν όνειρα για ανάπτυξη, οι ανατολικοί την πτώση του τείχους και των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και οι δύο έχασαν. Οι πρώτοι γιατί κανένα απ’ τα όνειρα εκείνης της γενιάς τους δεν βγήκε αληθινό, το αντίθετο μάλιστα. Οι δεύτεροι γιατί ανακάλυψαν τα «καλά» του πιο σκληρού καπιταλισμού. Ο Μποζόνιος ανήκε στους «δυτικούς» και πίστευε ότι, στις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν, η χώρα του θα έπαυε να είναι «Ψωροκώσταινα». Πόσο λάθος έκανε! Κανένα απ’ εκείνα τα, σχεδόν παιδικά και σίγουρα αθώα όνειρα δεν έγινε πραγματικότητα. Συνέβη το αντίθετο. Η χώρα έπεσε στα τέσσερα, θύμα ενός συστήματος που δεν ήταν ούτε δυτικό ούτε ανατολικό. Ένα μπάσταρδο μόρφωμα, βασισμένο στη συναλλαγή, στην εξαγορά συνειδήσεων ενός λαού που, επίτηδες, το μορφωτικό και πολιτισμικό του επίπεδο είχε/έχει κρατηθεί στο πιο χαμηλό επίπεδο για να μπορεί να ελέγχεται απ’ τους κουϊσλινγκ της πολιτικής σκηνής.
Η ιστορία μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού γράφεται φύλλο με φύλλο, τεύχος με τεύχος. Ο Μποζόνιος δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να καταγράψει όλες τις ημέρες, τις νύχτες, τις εβδομάδες, τους μήνες και τα χρόνια γιατί αυτό, όπως είπα, έγινε με τα 500+ τεύχη των 4Τ, τα 400+ της Πτήσης και τα άλλα του ΗΧΟΥ, των 2Τ και των άλλων περιοδικών, εβδομαδιαίων δελτίων, ηλεκτρονικών «εφημερίδων» και δεκάδων άλλων προσπαθειών που έγιναν από τότε μέχρι το 2006 και την απώλεια των Τ.Ε Τι να πει άλλωστε για τα 52 ταξίδια το χρόνο σε όλες, σχεδόν, τις χώρες του κόσμου για να δοκιμάσει αυτοκίνητα, να πετάξει αεροπλάνα, παρακολουθήσει αγώνες, πάρει συνεντεύξεις, φωτογραφίσει τα προηγούμενα και άλλα 100. Ακόμα θυμάται τις πρώτες πτήσεις με ανεμόπτερα και αεροπλάνα, τις καταδύσεις και τις υποβρύχιες φωτογραφίσεις (με μία Nikonos I), με τους Καλύμνιους σφουγγαράδες, τις εξορμήσεις για τα ρεπορτάζ του περιοδικού «Ταξιδεύοντας», του πρώτου περιοδικού του είδους που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα.
Στο Πόρτο Λάγο και στο Σούλι με τον ζωγράφο Ράλλη Κοψίδη, στο Ρίο ντι Τζνέϊρο, στην Αριζόνα και στη Νέα Υόρκη, στη Δανία, στον βόρειο αρκτικό κύκλο, παντού ή σχεδόν. Και που δεν πήγε ο κ. Μποζόνιος χωρίς να πάει πουθενά μια και, όλα αυτά τα ταξίδια έγιναν κείμενα και φωτογραφίες, αντανακλάσεις στον ψηφιακό(;) δίσκο που καταγράφει όσα συμβαίνουν στο Ολόγραμμα.
Τι είναι αυτό; Μα ο κόσμος που ζούμε και, βέβαια, υπάρχει ο κ. Boson de Higgs δηλαδή μια «πραγματικότητα» που όλοι κατασκευάζουμε κάθε νανοχιλιοστό του νανοδευτερολέπτου. Τέοια λέει και γράφει και κανείς, εκτός απ’ κάποιους παλιούς συντρόφους (και συντρόφισσες;) που ταξίδεψαν μαζί του δεν τον παίρνει σοβαρά. Όλοι/όλες καταγραφές της ψηφιακής του «ιστορίας» που, ίσως κάποια μέρα κάποιος θα βρει τον τρόπο να αναπαραστήσει κι’ αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Μποζόνιο αλλά για κάθε ένα από ‘μας.
Τι έλεγε; Κάτι γι’ αυτοκίνητα; Ποιος μίλησε γι’ αυτά; Σίγουρα όχι αυτός! Για τους ανθρώπους που τα σχεδίαζαν και τα κατασκεύαζαν ναι, αλλά όχι για τους πεζοδρομιοκυνηγούς της Μπουντάϊ και τους γοτθικούς ναούς (με ρόδες) της Μπετσέντες. Εκτός κι’ αν επρόκειτο για καθαρόαιμα αγωνιστικά. Για Ferrari 250GTO, Mazerati «Brdcage», Mercedes 300SLR και άλλα που χάθηκαν στη λήθη του χρόνου.
Τα χρόνια πέρασαν και ο κ. Μποζόνιος απόκτησε καλό όνομα στην αγορά μια και όλοι τον ρωτούσαν τι αυτοκίνητο να πάρουν αλλά, ο έρημος απαντούσε «αυτό που καλύπτει καλύτερα τις ανάγκες σας» και ο κόσμος νόμιζε ότι είχε καβαλήσει καλάμι. Δεν είχε. Απλά έβλεπε τον Αρμαγεδδώνα να πλησιάζει στη μορφή του ΔΝΤ και το έλεγε αλλά, πάλι, όλοι τον κατηγορούσαν ότι «κινδυνολογούσε» και πως τίποτα δεν θ’ άγγιζε την Ισχυρή Ελλάδα του Αντρέα, του Μητσοτάκη, του Σημίτη και του Καραμανλή του μικρού για να μην αναφερθεί στον Παπανδρέου Γεώργιο και εκραγεί το σπίτι του κ. Boson de Higgs, ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων και μαζί του η μισή Γαλλία και Ελβετία
Για το παρόν δεν μιλάει γιατί, ποιος είναι για να έχει γνώμη για τη κυβέρνηση των Τριών (κομμάτων) ή, και, θραυσμάτων; Ούτε κάν Ντερμπεντέρης δε λέγεται για να μην συγκριθεί με τον εκπρόσωπο Τύπου του Κόμματος Ανεξαρτήτων Ιρλανδών Τέρενς-Κρίστοφερ-Σπένσερ Σλόου και κατηγορηθεί ότι τα βάζει με θρύλους
Να ‘τος λοιπόν σήμερα χαμένος στο πείραμα ΑΤΛΑΣ να μη ξέρει τι του ξημερώνει. Θα ανακαλυφθούν οι θεϊκές του ιδιότητες; Θα αποδειχτεί ότι είναι αυτός που δίνει μάζα στην ύλη ή, θα «πεθάνει» μέσα στο κρύο του απόλυτου μηδενός και η ζωή του δεν θα είναι παρά ένα ακόμα ψηφιακό αποτύπωμα στους μετρητές του Μεγάλου Επιταχυντή;

Πάμε παρακάτω…
Αναρωτιέται αν, αυτά που λέει διαθέτουν κάποια συνοχή ή είναι αποτέλεσμα του καύσωνα. Καταλήγει πως ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η μοναξιά ενός μποζόνιου είναι αβάστακτη μια και, εκτός από την πολύ σύντομη ζωή έχει ν’ αντιμετωπίσει τα μειόνια και τα φωτόνια, τα κουάρκ και κάθε υποατομικό σωματίδιο που «την βλέπει» σωματίδιο του Θεού. Αυτή τη διάκριση την έχει μόνο ο Μποζόνιος και του έχει αποδοθεί απ’ τον Αρχιτέκτονα και κανείς ούτε ο ίδιος (ο αρχιτέκτονας) δεν μπορεί να του την πάρει αφού, όπως είπαμε, όλα είναι Ολόγραμμα άρα τίποτα δεν είναι αληθινό γι’ αυτό πως να πάρεις κάτι που δεν υφίσταται;
Συχνά φέρνει στο νου τις συζητήσεις που έκανε με ένα καθηγητή Φυσικής που προσπαθεί να εξηγήσει το Σύμπαν και το Φως με ρυθμούς των Χαϊνιδων. «Πως γεννήθηκα» ρωτάει ο Μποζόνιος «Από και με το big bang» απαντάει ο καθηγητής. «Πότε και σε ποίο σημείο έγινε αυτό» ρωτάει πάλι ο Μποζόνιος. «Κανείς δεν γνωρίζει» απαντάει ο καθηγητής «μόνο ο Αρχιτέκτων» «Και ποίος είναι αυτός» επιμένει αλλά, ο κ. καθηγητής δεν έχει απάντηση γι’ αυτό και ο de Higgs δεν έχει γονείς. Δύσκολη ζωή για μία ψηφιακή οντότητα που δεν έχει αρχή και τέλος και γονείς αλλά μόνο στροφορμή. Χωρίς στροφορμή ο κ. Χιγκς δεν υπάρχει και, τα τελευταία χρόνια το spin του όλο και επιβραδύνεται με κίνδυνο να πέσει σε αδράνεια άρα σε ψηφιακό θάνατο άρα και σε φυσικό.
Δύσκολο το πρόβλημα και ο Μποζόνιος δε βλέπει λύση -και φως- παρ’ ότι συνεχώς επιστρέφει πίσω στο χρόνο για να «ζήσει» τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής του. Σ’ ένα νησί. Σε ένα VW Beetle στο Θυμάρι. Σε μία Lancia HF σε κάποιο παλιό ράλλυ. Σε αναβάσεις βουνών, σε πτήσεις παρέα με αετούς πάνω απ’ το Μαίναλο, σε digital figments of his imagination…
Σοβαρή η κατάσταση του έχει ανάγκη άμεσης βοήθειας με αναβάθμιση λογισμικού, με restart, reboot, re-engage, reborn, redie, relove, retry…

…to be continued and re-written -indefinately