Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο «1ο ΘΕΜΑ» στις 01.07.12
Όταν είμαστε πιτσιρίκια λέγαμε, θέλοντας να δείξουμε πόσα πράγματα ξέρουμε: αν ήμουν βασιλιάς θα έκανα τούτο ή το άλλο. Τα άλλα παιδιά έμεναν με το στόμα ανοιχτό ή σε τάπωναν με τις δικές τους προτάσεις. Οι δεκαετίες πέρασαν, τα πιτσιρίκια μεγάλωσαν αλλά, για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γενιά του 40, η φράση έμεινε –στους περισσότερους. Τα καλοκαίρια κάναμε εξορμήσεις. Καμιά 10άρια γκαγκανιάρικα ξεκινούσαν απ’ του Κυνοσάργους και, περπατώντας, έφταναν παντού. Στο Χασάνι για να δούμε Χαρικέϊν και Σπιτφάϊρ. Στο λιμάνι του Πειραιά για να θαυμάσουμε τα εμπορικά πλοία και τους γερανούς. Στο Πέραμα για να χωθούμε στα καρνάγια. Στον Κεραμικό για να διαβάσουμε τις επιγραφές στα μάρμαρα. Στο Ψειρή για να βρούμε κράνη –για τους πετροπόλεμους. Στη Λ. Συγγρού για να δούμε πως φτιάχνονταν οι παγοκολόνες (και η μπύρα) στο εργοστάσιο FIX. Στην Ακρόπολη για να ρωτάμε ο ένας τον άλλον «πως τα κατάφεραν». Στο Αστεροσκοπείο για να ικετέψουμε μια ματιά με το τηλεσκόπιο. Οι συζητήσεις έδιναν κι’ έπαιρναν. «Ρε συ. Αν ήμουν βασιλιάς θα έφτιαχνα Σπιτφάϊρ». «Κι’ εγώ Λίμπερτυ». «Εγώ ναυπηγείο για ψαράδικα». «Θα έφερνα πίσω τους …αρχαίους να φτιάξουν άλλη μία Ακρόπολη». Κακός χαμός μια και, σχεδόν κάθε μέρα κάποιος έφερνε μία νέα πληροφορία. «Πάμε στου Μαλκότση να δούμε τις πετρελαιομηχανές;». Στου Ταγκαλάκη φτιάχνουν λεωφορεία, στον Πετρόπουλο τρακτέρ… Ατέλειωτος ο κατάλογος και τα όνειρα των μικρών «βασιλιάδων» να «κάνουν κάτι» στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι χάθηκαν στους δρόμους του κόσμου. Κάποιοι έγιναν μηχανικοί, προσπάθησαν και έφαγαν τα μούτρα τους, άλλοι καπετάνιοι του εμπορικού ναυτικού, πιλότοι στην Πολεμική και Πολιτική Αεροπορία. Οι «πυροβολημένοι» έκαναν τα παιδικά τους όνειρα πραγματικότητα. Σχεδίασαν, έφτιαξαν και παρήγαν αυτοκίνητα, ντιζελομηχανές ακόμα ατμομηχανές! Κάποιοι σχεδίασαν, κατασκεύασαν και πέταξαν ανεμόπτερα και μονοκινητήρια αεροπλάνα. Οι πραγματικοί οραματιστές (Attica-Δημητριάδης, DIM, Μπαλτάς, SAM, TZEN, ΜΕΒΕΑ, Namco, MAVA και δεκάδες άλλες που, θα χρειάζονταν δύο σελίδες μόνο για την αναφορά των ονομάτων τους. Οι εξορμήσεις της δεκαετίας του ΄40 άνοιξαν δρόμο για πολλά απ’ τα παιδιά της γενιάς μου και, όπως ίσως έχετε καταλάβει, για μένα. Σ’ ένα toll στη βάση της Π.Α στο Νέο Φάληρο, μία ομάδα εφήβων μάθαινε απ’ τους παλιούς πώς να φτιάχνει ανεμόπτερα (Το «Γλαράκι» του Αυδή; Ξέχασα πια!). Εκεί άκουσα για πρώτη φορά πως, λίγο πιο κάτω, στο ΚΕΑ Φαλήρου, πριν τον πόλεμο φτιάχναμε το “VELOS”, μονοκινητήριο πολεμικό αεροπλάνο σε συνεργασία με την βρετανική Dart/Swift. Φτιάξαμε 12, πέταξαν, παροπλίστηκαν πριν τον 2ο Π.Π
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Στις δεκαετίες της αλλαγής, της, του 3ου δρόμου, της επανίδρυσης, του εκσυγχρονισμού, του 4ου δρόμου, των κυβερνήσεων έκτακτης ανάγκης και ειδικού σκοπού, στο μνημόνιο, στην διάθεση των ευρωπαίων «να κάνουν λίγο πίσω», στις ουρές για φάρμακα, στο «όλον» ΠΑΣΟΚ και στη νέα Ν.Δ που δεν μας επιτρέπουν να κρατάμε μεγάλο καλάθι στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα. Στους τάφους οι παλιοί δημιουργοί χαμογελούν με τη κατάντια αλλά, όπως λέει και Κ.Κ τα τρένα πέρασαν και τα όνειρα έγιναν στάχτη. Τώρα το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αν ο Βερνίκος έχει offshore εταιρία και όχι αν, η Ελλάδα είναι σπαρμένη με μνήματα ονείρων, ελπίδων και προσδοκιών._Κ.Κ.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Σχετικά
Δημοσιεύτηκε από τον kavvathas
Δημοσιογράφος, εκδότης,παρατηρητής γεγονότων, (πρώην)οδηγός αγώνων. Πάντα χειριστής ανεποπτέρων, αεροπλάνων και ελικοπτέρων -Journalist, publisher, (ex)racing & rally driver. Pilot (glider, plane + helicopter)
Η δραστηριότητα του Κώστα Καββαθά στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 1959 από το περιοδικό «Ταχύτης», που είχε ως αντικείμενό του τους αγώνες αυτοκινήτου. Eκδόθηκε για λίγο καιρό από την «Ecurie Eρμής», έναν από τους παλαιότερους συλλόγους φίλων της Αυτοκίνησης που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα.
Το 1963 ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε τη στήλη του αυτοκινήτου για τρία περίπου χρόνια.
Το 1966 δούλεψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό επικαιρότητας «Άλφα», το πρώτο στα εγχώρια χρονικά του Τύπου που, στην ύλη του, είχε σελίδες αφιερωμένες στο αυτοκίνητο.
Λίγο αργότερα χρονολογείται η πρώτη προσπάθεια να εκδόσει δικό του περιοδικό, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, το «Τροχοί+Δρόμοι», η οποία όμως διακόπηκε λίγο πριν το τυπογραφείο!Από την πρώτη απόπειρα σώζονται λίγες φωτογραφίες, τις οποίες θα μπορέσετε να δείτε όταν το Ιστολόγιο γίνει, επιτέλους, portal.
Μετά από σύντομο πέρασμα από το «Νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Αντώνη και Μιχάλη Γρατσία, εντάχθηκε στο επιτελείο του περιοδικού «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1967. Σύντομα ανέλαβε τη θέση του αρχισυντάκτη, διαδεχόμενος τον Κυριάκο Κορόβηλα.
Τον Οκτώβριο του 1970 ίδρυσε, με τη σύζυγό του Σοφία, το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» και, όπως ήταν λογικό, έριξε εκεί το βάρος της αρθρογραφίας του. Παρ' όλα αυτά βρήκε χρόνο να γράφει στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», που όλοι οι παλιοί γνωρίζουν και που θεωρείται –ακόμη και σήμερα που εκδόθηκε ένα με τον ίδιο τίτλο- ως το καλύτερο του είδους που εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα.
Τα άρθρα του Κ.Κ. στα "Ε" θα συμπεριληφούν σύντομα και σε αυτό το ιστολόγιο.
Άρθρα του δημοσιεύτηκαν επίσης στην εφημερίδα «Το Βήμα» από το 1991 ως το 1998, καθώς και για ένα ...μικρό διάστημα(!) στην «Καθημερινή», μία άλλη ιστορία, που επίσης θα μπορέσετε να απολαύσετε εδώ σαν μία σπαρταριστή (στηγελοιότητά της) "κωμωδία".
Σήμερα, εκτός από τα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων», ο Κώστας Καββαθάς αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από το πρώτο της φύλλο.
Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται -μέχρι στιγμής- δύο βιβλία: «Porsche, ο άνθρωπος και τα αυτοκίνητα» του Richard von Frankenberg, που μετέφρασε στα ελληνικά το 1972 μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του και «Το βιβλίο του Πραγματικού Οδηγού».
Τα κείμενά του, έντονα συναισθηματικά, περιέχουν σχεδόν τα πάντα: περιγραφές από διεθνείς κι ελληνικούς αγώνες, ιστορίες από τα παλιά χρόνια του αυτοκινήτου, συνεντεύξεις από σημαντικά στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών και συμπεράσματα από τις εξαντλητικές δοκιμές των εκάστοτε νέων μοντέλων, κοινωνική κριτική και σχόλια για τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της χώρας και των ανθρώπων της.
Στα πρώτα χρόνια των «4Τροχών» έγραφε και τεχνικά άρθρα, καθώς και "συμβουλές" για την ασφαλή και ασφαλή και γρήγορη οδήγηση. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αφ' ενός το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την τεχνολογία στα ζαντολάστιχα και αφ΄ετέρου άλλοι, ικανότεροι ανέλαβαν (μικρός Νίνης, Έλλη Κοκκίνου, γελοτοποιός του αυτοκράτορα κλπ) και ο Κ.Κ. αποφάσισε πως, αρκετά με τα "τεχνικά άρθρα" που, άλλοστε, δεν γίνονται καταληπτά από τον "ανθό" της ελληνικής νεολαίας -έτσι όπως τον κατάντησαν οι ανεπάγγελτοι "πολιτικοί".
Το 2009 ο Κώστας Καββαθάς συμπλήρωσε 50 χρόνια δημοσιογραφικήςςς και 40 εκδοτικής ζωής αν και η τελευταία δεν είναι ακριβώς όπως την οραματιζόταν για λόγους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες του ιστολογίου…
Δείτε περισσότερα άρθρα
Αχ βρε Κ.Κ. τί εποχές μου θύμισες. Είμαι σίγουρος πως εκείνα τα χρόνια της στέρησης – που είμαστε αναγκασμένοι να φτιάχνουμε πατίνια και αετούς και να ονειρευόμαστε – ήταν η βάση για δημιουργία . Ποιός θα τόλεγε πως το 2012 θα ονειρευόμαστε την χαμένη βιομηχανία της δεκαετίας του 60 και 70.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ το έλεγα από …τότε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έχουμε, όσοι ακόμα απομείναμε και όσοι ακόμα μπορούμε ,στα χεριά ένα όπλο ,πανίσχυρο όπλο που φοβίζει την μετριότητα και αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός της δοκιμασίας στην οποία μας υπέβαλαν,για να το αφαιρέσουν –το ΟΝΕΙΡΟ .Με αυτό πρέπει να πολεμήσουμε .Και νομίζω αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος αυτής μας της συνάντησης.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν μπορώ να σου πω πόσο συμφωνώ! Αν ήμουν «βασιλιάς» το Όνειρο θα ήταν το πολιτικό μου πρόγραμμα. Με μία διαφορά όμως. Όχι όνειρο σε ταινία του Δαλιανίδη αλλά, άγριο, αποφασισμένο, μαχητικό, αξιοπρεπές. Με καμουφλάζ μάχης, με μαχητές τους νέους σπουδαστές και φοιτητές που βαρέθηκαν να τους λένε τεμπέληδες και μακάκες.
Ίσως, επειδή έχω τέτοια «όνειρα» δεν έγινα ποτέ …υπουργός!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!