Σοφή επιλογή ή σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 24.06.12 στην εφημερίδα 1^ο ΘΕΜΑ -που γράφω από την πρώτη ημέρα της έκδοσης της

Παρ’ ότι έχω παρακολουθήσει αμέτρητες εκλογικές αναμετρήσεις, οι περισσότερες απ’ τις οποίες εμπεριείχαν κάποια ίχνη σοφίας, δύο είναι  που με κάνουν να επισκέπτομαι τον ψυχαναλυτή μου (δεν έχω αλλά, λέμε τώρα). Εκείνη της εκλογής του Γοδεφρείγου του 2^ου Παπανδρέου του 3^ου και αυτή της περασμένης Κυριακής. Οι μισοί φίλοι λένε πως ο λαός ψήφισε σοφά, οι άλλοι (και εγώ) ότι ο, κατά τον Ανδρέα τον 1^ο Παπανδρέου τον 2^ο,  “υπερήφανος και ανεξάρτητος ελληνικός λαός” επέλεξε υπό την επήρεια του Συνδρόμου της Στοκχόλμης.

Το σύνδρομο περιγράφει τον δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στο θύμα και στον θύτη. Έχει πάρει τ’ όνομα του από περιστατικό που έλαβε χώρα το 1973 στην Στοκχόλμη όταν, μία ομάδα ληστών εισέβαλε σε τράπεζα και κράτησε ομήρους τους πελάτες για επτά ολόκληρες μέρες. Τι το περίεργο θα πείτε. Το περίεργο ήλθε μετά την επέμβαση της αστυνομίας, την απελευθέρωση των θυμάτων και τις δίκες που ακολούθησαν. Στις οποίες οι όμηροι έκαναν το παν για να βοηθήσουν τους κακοποιούς! Από το να συγκεντρώσουν χρήματα για τις αμοιβές των δικηγόρων υπεράσπισης, μέχρι να καταθέσουν υπέρ τους! Το φαινόμενο θα μπορούσε να εξηγηθεί αν οι ληστές ήταν κάποιας μορφής τιμωροί του συστήματος (έκλεβαν τους λωποδύτες) αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω την εντύπωση ότι, αυτό δεν συνέβη. Τα “θύματα” (με ή χωρίς εισαγωγικά), γνωρίστηκαν με τους θύτες, τους συμπάθησαν, ίσως αισθάνθηκαν και μία κάποια εξάρτηση και, όταν τους συνέλαβε η αστυνομία, έπεσαν σε κατάθλιψη λόγω και του στερητικού συνδρόμου.

Αν, λόγω της δεδομένης απειρίας μου στην πολιτική ανάλυση (που, αποδεικνύεται και απ’ το γεγονός ότι, δεν είμαι πρωτοκλασάτο μέλος κόμματος), κάνω το λάθος να πω ότι ο λαός επέλεξε να κυβερνηθεί απ’ τα κόμματα που έφεραν τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, ζητάω την κατανόηση σας. Ποτέ δεν υπήρξα καλός στις προβλέψεις ούτε όταν, για πάνω από τρεις δεκαετίες έγραφα πως, αν η Ελλάδα (και τα κόμματα εξουσίας), συνεχίσουν τις χαζοχαρούμενες πολιτικές τους, η χώρα θα το πληρώσει σε χρήμα, σε αίμα ή και στα δύο. Προς το παρόν το πληρώνει σε χρήμα αλλά, το βαρέλι δεν έχει ένα αλλά, 7 πάτους. Κάτω απ’ τον τελευταίο περιμένει ζεστή η αγκαλιά της Μητέρας Πατρίδας!

Στο σημείο αυτό οφείλω να πω ότι, η δική μου άποψη δεν συμφωνεί με εκείνες των κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλου και, εσχάτως, Κουβέλη, ο οποίος πριν 1 ½ μήνα, διερρήγνυε τα (κομματικά) ιμάτια του ότι, η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τη μνημονιακή (νέα) Νέα Δημοκρατία και του “βλέποντας και κάνοντας” meta ΠΑ.ΣΟ.Κ αλλά, ποίος είμαι εγώ δια να συγκριθώ με τους ογκόλιθους της πολιτικής σκηνής;

Να φανταστείτε ότι, παρά τα μαντικά μου χαρίσματα κανείς, ούτε ο Alchip (sniff) δεν με περιέλαβε στο ψηφοδέλτιο του, σε αντίθεση με τις κυρίες Παπακώστα, Τζάκρη, Μπιρμπίλη και τους κυρίους von Droutsa, Paul Geroulanos, Filippos Petsalnikos, Aris Spiliotopoulos, Dora Dorabak και λοιπές προσωπικότητες του 21^ου αιώνα που είναι «πρώτο τραπέζι πίστα» στα πολιτικά δρώμενα. Η μη-πρόσκληση (κατά το μη-πόλεμος), έχει δημιουργήσει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα τα οποία δεν μπορεί να λύσει ούτε ο Γιάλομ. Για να μην είμαι άδικος πρέπει να παραδεχτώ ότι, όλοι οι προηγούμενοι, εκτός από ογκόλιθοι της πολιτικής αποτελούν φωτεινά παραδείγματα εξελιγμένης κοινωνικής και τεχνολογικής σκέψης. Δεν είναι εύκολο, νομίζω, για ένα απλό άνθρωπο να συλλάβει το μεγαλείο της απόφασης για οριζόντιες  περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ούτε να καταλάβει τις προτάσεις ενός, ας πούμε, Κωστή Χατζηδάκη για το κλείσιμο ενός πανάκριβου (και μονάκριβου) αεροδρομίου ή την εξαγγελία του AlChip για την μετατροπή του σε «μητροπολιτικό» πάρκο και συνεταιριστικό λαχανόκηπο. Εξαιρετικά δύσκολο είναι επίσης να καταλάβει γιατί η Ελλάδα ψωνίζει, εκτός από μερσεντε κομπρέσορ και λεμόνια απ’ την Αργεντινή, αυγά και φιστίκια απ’ την Τουρκία, φάβα από το Γιουνάϊτεντ Στέητς οβ Αμέρικα και πατάτες απ’ το Μαρόκο, για να μην αναφερθώ στα μήλα απ’ την Αργεντινή. Θα μπορούσα να καλύψω μία σελίδα με τις απορίες μου αλλά, επειδή όπως προείπα,  δεν διαθέτω τις ικανότητες ενός Νίκου Ματιά ή μιας Ελληνίδας Στάϊ σταματάω εδώ.

Κλείνοντας θα ήθελα να επαναφέρω το ερώτημα: υποφέρει ή όχι ο υπερήφανος και ανεξάρτητος ελληνικός λαός από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης; Πιο απλά έχει η κυρία Λούλα ερωτευθεί τον Αντώνη; Μπορεί ο κυρ’ Τάκης να ζήσει χωρίς Μπένι, Γοδεφρείγο ή, ωιμέ, Πετσάλνικο; Η άποψη μου είναι πως δεν μπορούν. Όλοι και όταν λέω όλοι εννοώ σχεδόν όλοι, έχουμε ερωτευτεί τους δεσμοφύλακες μας. Η κυρία Λούλα διότι ο βουλευτής της (παλαιάς) Ν.Δ Κατσιμίχαλος έχει «τακτοποιήσει» το βλαστάρι της, ο κυρ’ Τάκης διότι προσλήφθηκε στον Δήμο Καρακαλτάκας και εγώ, ο ίδιος αυτοπροσώπως έχω προσληφθεί α. στην ΕΡΤ β. στο γραφείο Τύπου του Υπουργού Προστασίας της Μεσογειακής Φώκιας και Κλιματικής Αλλαγής γ. στη Βουλή άρα, γιατί να ψηφίσω κάτι διαφορετικό απ’ τα δύο μικρομέγαλα κόμματα και την πολιτική τους παραφυάδα που είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ (της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ). Η απάντηση στο δίλλημα είναι η Ελλάδα να παράξει φιστίκια Αιγίνης-Αιγίνης και μήλα Πηλίου-Πηλίου αλλά, αυτά είναι κόλπα δύσκολα που κάνουν στην Ινδία -και στην Τουρκία εξ ου και η αναφορά μου στη Μητέρα Πατρίδα._Κ.Κ