Αναρτήθηκε από τον/την arch στο Ιουνίου 7, 2012 στο «Olympia.gr»
Άξιο μελέτης. Της Ζέζας Ζήκου
Με έχει εντυπωσιάσει αυτή η νέα επιχείρηση εκβιασμών την οποία υπηρετούν ακόμη με επιμονή οι εταίροι και οι δανειστές μας. Προφανώς δεν επιτρέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ να ρισκάρει να πιει μόνος του το κώνειο της σωτηρίας της χώρας μας!
Αλλά συχνά η Ιστορία εκδικείται: Ο Καραμανλής έχασε τις εκλογές, έχασε -μέσα στην κρίση- το παιχνίδι στην οικονομία με ένα πρόγραμμα που ομολογούσε: «δώστε μου την ευκαιρία να τα διορθώσω». Δεν την πήρε. Αλλά είναι σίγουρο: εκείνη τη στιγμή η οικονομία μπορούσε να σωθεί. Στη συνέχεια όχι μόνο δεν σώθηκε, αλλά καταστράφηκε…
Η εθνική κυριαρχία χάνεται, η απειλή είναι πλέον συνολική για την ύπαρξη της Ελλάδας, το χάος ενεδρεύει πλέον σε όλα τα επίπεδα. Το ΠΑΣΟΚ παίρνει μαζί του τη Ν.Δ. στον πολιτικό του τάφο και αυτό θα στερήσει τη χώρα από κυρίαρχες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Τραγικό διαφαίνεται σφάλμα του Αντώνη Σαμαρά που συναίνεσε… Οντως πολλοί Ελληνες πολίτες έχουν απογοητευτεί από τους πολιτικούς όχι γιατί απορρίπτουν το παλαιό πελατειακό σύστημα, αλλά γιατί αυτό δεν έχει πλέον χρήματα να τους παράσχει. Τα δύο κόμματα εξουσίας της Ελλάδας, που είχαν καταστεί μηχανές πελατειακών σχέσεων σε κλίμακα εντυπωσιακή ακόμα και για τις προδιαγραφές μεσογειακής Δημοκρατίας, έχουν πλέον στερέψει. Με συνέπεια, η ψήφος των πολιτών να είναι παγιδευμένη σε επιλογές ντροπής ή απελπισίας.
Η ελληνική εμπειρία -έως τώρα τουλάχιστον- μοιάζει με «ριπλέι» του δράματος της Αργεντινής. Και η Ελλάδα έπασχε ιστορικά από δημοσιονομικά προβλήματα και υψηλό πληθωρισμό, προβλήματα που «λύθηκαν» υποτίθεται με την είσοδό της στην ΟΝΕ το 2001 (όλως τυχαίως, την ίδια στιγμή που η Αργεντινή ετοιμαζόταν να χρεοκοπήσει). Η πρώτη της δεκαετία εντός ΟΝΕ χαρακτηρίστηκε, όπως είχε συμβεί και με την Αργεντινή μετά τη σύνδεσή της με το δολάριο, από ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη, χάρη κυρίως στην είσοδο άφθονων, φθηνών πιστώσεων από έξω.
Εκείνη όμως την πρώτη δεκαετία η Ελλάδα έχασε μεγάλο μέρος της ανταγωνιστικότητάς της έναντι της Γερμανίας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η Αργεντινή έχασε την ανταγωνιστικότητά της έναντι της Βραζιλίας.
Οπως η Αργεντινή επλήγη από τις επιπτώσεις της πιστωτικής κρίσης των αναδυόμενων αγορών, το 1997-98, η Ελλάδα πλήττεται σήμερα από τις επιπτώσεις της κρίσης του 2008. Οπως και η Αργεντινή, έτσι και η Ελλάδα σήμερα δεν θεωρείται αξιόπιστη από τους διεθνείς επενδυτές. Και ο σκεπτικισμός αυτός μοιάζει δικαιολογημένος, καθώς οι συνήθεις δείκτες εξυπηρέτησης του χρέους μοιάζουν χειρότεροι για την Ελλάδα από ό,τι ήταν για την Αργεντινή. Το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας, όπως και το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου, είναι τριπλάσια από αυτά της Αργεντινής, ενώ το συσσωρευμένο χρέος της Ελλάδας είναι υπερδιπλάσιο.
Το πρώτο «πακέτο σωτηρίας» για την Ελλάδα απέτυχε εξίσου παταγωδώς με εκείνο της Αργεντινής. Μετά το πρώτο Μνημόνιο, ενώ η Ελλάδα δέχεται πολύ μεγαλύτερη ξένη οικονομική βοήθεια από ό,τι η Αργεντινή – αφού και τα δύο «πακέτα» των Μνημονίων μαζί ξεπερνούν το 100% του ΑΕΠ.
Αν η Ελλάδα τελικά ακολουθήσει κατά γράμμα το «σενάριο» της Αργεντινής και αναγκαστεί να φύγει από την Ευρωζώνη έπειτα από μια «άτακτη» στάση πληρωμών, το ονομαστικό της ΑΕΠ πιθανότατα θα περιοριστεί στο μισό. Σε αυτή την περίπτωση, το χρέος της ελληνικής κυβέρνησης έναντι των εταίρων της στην Ευρωζώνη θα αγγίξει το 400% του ΑΕΠ, και βέβαια μικρό μέρος του θα αποπληρωθεί. Η Αργεντινή, από τη μεριά της, μπορεί να προχώρησε σε στάση πληρωμών στο ιδιωτικό της χρέος, αλλά τουλάχιστον αποπλήρωσε όλο της το επίσημο κρατικό χρέος.
Ο Καρλ Μαρξ έγραψε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Στην περίπτωση της Ελλάδας ίσως αποδειχθεί πως η αργεντίνικη τραγωδία θα επαναληφθεί, αλλά σε μεγέθυνση.
Δυστυχώς, οι ομοιότητες είναι πολύ μεγάλες για να τις αγνοούμε.
Η Αργεντινή χρεοκόπησε στο δημόσιο χρέος της, ύψους 144 δισ. δολαρίων, τον Δεκέμβριο του 2001. Η χρεοκοπία αυτή ήταν η μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία μέχρι σήμερα, και λόγω του μεγάλου αριθμού ομολόγων, των διαφόρων δικαιοδοσιών στις οποίες αυτά είχαν εκδοθεί, αλλά και της ανομοιογένειας και του μεγάλου αριθμού επενδυτών, κυρίως μικροεπενδυτών από την Ευρώπη και την Ιαπωνία, οι διαδικασίες αναδιαπραγμάτευσης ήταν περίπλοκες. Επειτα από ένα θρίλερ τριών ετών, οι διεθνείς επενδυτές δέχθηκαν την αντικατάσταση ομολόγων ύψους 82 δισ. δολαρίων από νέα ομόλογα με αξία μόλις το 25% της αξίας των χρεοκοπημένων ομολόγων.
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑΣ 
Έλεος πιά με τις συγκρίσεις με την Αργεντινή. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΕΣ.
Ρίξτε μια ματιά σε γεωργία,κτηνοτροφία,βιομηχανία,φυσικούς πόρους (περιλαμβανομένων πετρελαίου και φυσικού αερίου) της Αργεντινής. Πείτε μου τι από αυτά έχουμε εξάγουμε (εκτός από βαμβάκι γιατί δεν είμαστε πια ικανοί να το αξιοποιήσουμε σαν πρώτη ύλη).
Όσο για το ποιός πίνει το κώνιο που παρασκευάζουν αδιάλειπτα τόσα χρόνια οι μαθητευόμενοι μάγοι που εκλέγουμε (με μόνο κριτήριο ποιός χαιδεύει καλύτερα τα αυτιά μας), είναι ξεκάθαρο. Εμείς. Εκείνοι έχουν αρκούνται στην αμβροσία και το νέκταρ τους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!