Democracy, Kleptokracy, Idiocracy

Δημοσιεύτηκε στο 1^ο ΘΕΜΑ στις  01.04.12. Εδώ με διαφορετικό, διευρυμένο τίτλο!

Ως παλαιός στη δημοσιογραφία (και στη ζωή …sniff) είχα τη τύχη ή την ατυχία, να ζήσω διάφορα γεγονότα. Άλλα τραγικά και επικίνδυνα, άλλα αστεία, κάποια  γελοία και άλλα που, ξεπερνούν ακόμα και τις πιο ανατρεπτικές κωμωδίες του διεθνούς κινηματογράφου. Στα τραγικά εντάσσεται η εικόνα των νεκρών (από την πείνα), που έβλεπα τον χειμώνα του 44 στους δρόμους της Αθήνας όταν ο πατέρας με έπαιρνε μαζί στο γραφείο. Στα επικίνδυνα όταν, οβίδες από ένα εγγλέζικο τανκ γκρέμισαν το επάνω πάτωμα του σπιτιού μας στον λόφο του Κυνοσάργους και όταν η μάνα μου κι’ εγώ «γλιτώσαμε στο τσακ» απ’ τις σφαίρες ενός ελεύθερου σκοπευτή στα δεκεμβριανά. Ανάμεσα, τα ιουλιανά, το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου, τα γεγονότα της  Νομικής και του Πολυτεχνείου, και άλλα που εισέβαλαν  με χαζοχαρούμενη διάθεση στον χώρο της slapstick κωμωδίας όπως, η υπόθεση Οτζαλάν, η  νύχτα των Ιμίων, το «ευχαριστώ» της Ισχυρής Ελλάδας στους Αμερικανούς, η Συμφωνία της Μαδρίτης, τα Μνημόνια Ι και ΙΙ, ο Εκσυγχρονισμός, η Επανίδρυση, το Σεμνά & Ταπεινά, ο 3^ος Δρόμος (προς το  σοσιαλισμό), οι εκλογές με υποψήφιους τον Ευάγγελο και τον Βενιζέλο, το σύνθημα «Αρχίζουμε», ο ρόλος του Καρα Tζαφέρη, οι υποψηφιότητες Ψινάκη-Παπαμιxαήλ και άλλα ων ουκ εστί αριθμός. Στο ενδιάμεσο διάστημα πνιγμοί δεκάδων αθώων σε ναυάγια όταν, νησιά που έπλεαν με τα φώτα σβηστά, προσέκρουσαν σε επιβατικά πλοία (Ηράκλειο, Σάμινα, Sea Diamond, Κωστάκος κ.α). Τίποτα όμως, με εξαίρεση (ίσως) το πραξικόπημα του Τρίο Στούτζες το 67 δεν ξεπερνάει τα όσα είδαν τα κουρασμένα μου μάτια στη μαθητική και στρατιωτική παρέλαση της 25^ης Μαρτίου. Πρώτα το σκηνικό. Κάτι ανάμεσα σε «1984», «Brazil» και «Ιdiocracy», με πινελιές από «Mad Max II». Η υπόθεση διαδραματίζεται στην Πλατεία Συντάγματος και στις παρακείμενες οδούς. Η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του κόμματος της Μοναδικής Αλήθειας έχει πληροφορίες ότι, οι εκδηλώσεις λατρείας γονέων και λαού θα ξεπεράσουν ακόμα και εκείνες της εκλογής του αείμνηστου Ανδρέα του 1^ου Παπανδρέου του 2^ου. Στο Υπουργείο Προστασίας & Ευτυχίας του Πολίτη σήμανε συναγερμός και, ειδικά εκπαιδευμένοι robocops, απέκλεισαν όλους τους παρακείμενους δρόμους. Κανείς μπαμπάς, μαμά, γιαγιά ή παππούς δεν μπόρεσε να δει το βλαστάρι του να παρελαύνει κάτι που, όπως αποδείχτηκε, ήταν σοφό αφού, ο ανθός της νεολαίας βάδιζε σαν ρεμπέτικο ασκέρι με εξαίρεση τις νταρντάνες που απλώς επιδείκνυαν τα μπούτια τους Κάτι που η ηγεσία του Υπουργείου Α-Παιδείας, διά βίου Δυστοπίας &  Θρησκευμάτων βρίσκει απόλυτα φυσιολογικό. Για να βοηθήσω να κατανοήσετε την ελληνική μνημονιακή  σκηνή θα σας πω ότι, το ίδιο συμβαίνει και στην παρέλαση για την επέτειο του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλεμου στη Ρωσία. Η μαθητές τιμούν τα 25 εκατομμύρια νεκρούς του 2^ου Π.Π βαδίζοντας σαν ασκέρι στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας ενώ 6,500 αστυνομικοί, ελεύθεροι σκοπευτές, μυστικοί, under cover και λοιποί προστάτες της δημόσιας Τάξης & Ασφάλειας παραμονεύουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη για να συλλάβουν, φυλακίσουν, πυροβολήσουν πιθανούς εχθρούς της Δημοκρατίας. Εδώ οφείλω να σημειώσω ότι, η Επανάσταση του 1821 δεν είχε α. τόσους νεκρούς και β. ελέγχεται από τους  Βερέμη και Τσατσόπουλο αν όντως ήταν επανάσταση ή συνωστισμός ατάκτων. Επειδή όμως εικόνα ασκεριού παρουσιάζει ο Ανθός της Ελλάδας και στις παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου όπου ο λαός τιμάει τη μνήμη των θυμάτων του ’40-45 που, η Ελλάδα είχε τουλάχιστον 250.000 νεκρούς απ’ τον πόλεμο και την πείνα συμπεραίνω ότι, το πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί στην ανατροφή και εκπαίδευση του Ανθού από τους κηδεμόνες και τους ηγέτες του, ας πούμε από το ’75 και δώθε για να μην αναφερθούμε  στην καταλυτική 8ετή επιρροή του Collum της Μέσης Γης στα ήθη και έθιμα της χώρας.

Πιο ωραία ήταν η ατμόσφαιρα την Κυριακή 25^η Μαρτίου. Οι χαρακτήρες που υποδύονται τους ηγέτες ενός ιστορικού, υπερήφανου και ανυπότακτου  λαού υπερέβαλαν εαυτούς στη λήψη μέτρων ασφαλείας. Εκτός από 6.500 αστυνομικούς, 250 φράχτες, 52 γερμανικούς ποιμενικούς, 25 ελεύθερους …παρατηρητές (με M1903-A4;) το Καθεστώς επιχείρησε, μέσω των Ευλογημένων (made) εκπροσώπων του να πείσει τον λαό ότι, επιθυμία της η Νέας Τάξης είναι οι Εθνικές επέτειοι να μη θυμίζουν τίποτα το παρελθόν απόδειξη το blue screen πίσω απ’ το γραφείο των δοτών Πρωθυπουργών.

Όπως είπε κι’ ο Γρηγόρης Ψαριανός «εμένα δεν μ’ αρέσουν οι παρελάσεις ούτε όταν γίνονται για να τιμήσουν τους 45 εκατομμύρια νεκρούς του 2^ου Παγκοσμίου Πόλεμου. Ο κόσμος πρέπει να ξεχάσει, να προχωρήσει, να αποβάλλει, να αποβλακωθεί. Όπως έλεγε και ο κύριος με το μουστάκι «ein volk, ein staat, ein fuhrer»; Κάνεις δεν είναι βέβαιος με τη σκιά ενός Πετσάλνικου να παραμονεύει στη γωνία._Κ.Κ.