ΑΠΟ ΤA ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΤΗΝΗ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΖΩΑ (ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΥΣ)

μία επιστολή  του αναγνώστη athadim που αξίζει να διαβαστεί απ’όλους>_Κ.Κ.

Εχω ηδη σπαταλησει πολυ χρονο γραφοντας γι’ αυτα που μισω.

Νομιζω, αντι για τη μεγαλοπρεπεια της σιωπης, πως θα πρεπει να μιλησω και για τις μεγαλες μου αγαπες, χωρις να ειμαι αντιθετος στην αποψη του Maurice Maeterlinck «Le silence est l’ élément dans lequel se forment les grandes choses, pour qu’ enfin elles puissent émerger, parfaites et majestueuses, à la lumière de la vie qu’ elles vont dominer».

Την προηγουμενη εβδομαδα βρεθηκα στο Παρισι, με προσκληση του υπουργου πολιτισμου της Γαλλιας, του δημαρχου των Παρισιων και των μουσικων αρχων της χωρας, να παρευρεθω στον προγραμματισμο των μουσικων δραστηριοτητων της επομενης διετιας, τοτε ακριβως που οι κομματικοι κοπροποιμενικοι στην Ελλαδα, εχοντας ροκανισει τις σαρκες των Ελληνων, θα αγωνιζονται δαγκωνοντας τα κοκκαλα να ρουφηξουν το προστατευμενο απο το οστεινο κελυφος της ιστοριας μεδουλι του Ελληνισμου, την Εθνικη Συνειδηση.

Για την ιστορια μονο αναφερω πως για εικοσι εξ χρονια ως καλλιτεχνικος διευθυντης του Δημοτικου Ωδειου της Βεροιας δεν προσκληθηκα ουτε μια φορα, οχι μονο απο το δημο, αλλα ουτε και απο το δημοτικο φορεα του πολιτισμου, ουτε, ακομα, και απο τις αρχες του Δημοτικου Ωδειου, αφου ο προγραμματισμος και οι αποφασεις ανηκουν στις προνομιες των αποφοιτων των σχολων του κομματικου Ταλιμπανισμου και των συνεργατων τους.

Ο πολιτισμος των δανειστων και των δανειζομενων, των τροφων και των τρεφομενων.

Απουσιαζοντας, λοιπον, απο την «Ελληνικη Δημοκρατια» της Ευρωπαικης Οικονομικης Αυτοκρατοριας των χαρατσοφορων Ευρωπασαδων και των χαρατσοκαμενων ραγιαδων, την Κυριακη το πρωι, πριν ακομα πραγματοποιησω τη συνηθισμενη προσκυνηματικη επισκεψη στην Παναγια των Παρισιων (στις 10 ειναι η Γρηγοριανη Λειτουργια), οχι βεβαια απο θρησκευτικη επαρση, αλλα για να αναβαπτισω τη μνημη μου διπλα, πρωτα στις ιστορικες καταβολες της τεχνικης της πολυφωνιας με τους Léonin και Pérotin Le Grand και υστερα στο συμβολο καθε ασχημιας και αθλιοτητας, τον καμπουρη Κουασιμοδο (στην «Ελληνικη Δημοκρατια» της Ευρωπαικης Οικονομικης Αυτοκρατοριας των καμπουριδων πολιτικων Κουασιμοδων χαρακτηριζουν ως πολυφωνια την πολιτικη οχλαγωγια μειοδοσιας της κλοπης), παρακολουθησα στο καναλι του Arte μια καταπληκτικη εκπομπη για τα σκυλακια.

H εκπομπη παρουσιαζε με τεκμηριωμενα στοιχεια ρεπορταζ (στην Ελλαδα ως ρεπορταζ θεωρουνται τα ψιθυρισματα της πολιτικης πατρωνιας των δημοσιογραφων) τις δυνατοτητες τους να προβλεψουν επικινδυνα φυσικα φαινομενα, πχ τους σεισμους, να εντοπισουν παθησεις των ανθρωπων, πχ τον καρκινο, τη φυσιογνωμικη ταυτιση με τα αφεντικα τους (ηταν καταπληκτικη η εργασια ενος ζωγραφου, που αλληλομεταμορφωνε πινακες αφεντικων σε σκυλιων και αντιστροφα), μεχρι το θρησκευτικο σεβασμο και τη λατρεια των Γαλλων, που φτανει στα υποδειγματικης αισθητικης και συναισθηματικης αξιας κοιμητηρια των ζωων, κλπ, κλπ.

Η εκπομπη μου εφερε στη μνημη πολλα, πχ

1. Τις φημολογουμενες δολοφονικες εκστρατειες (γενοκτονιες) των αδεσποτων ζωων και των αδεσποτων Ελληνων των «πολιτισμενων» οργανωτων των Ολυμπιακων Αγωνων, που λεηλατησαν για χαρη θνητων «αθανατων» και διεθνων σουλατσαδορων τον πλουτο της ηδη πτωχευμενης και κουρεμενης Ελλαδας.

2. Την αγωνια της ασθενειας της πολυαγαπημενης μου Claudine, που οταν πριν δεκα χρονια αρρωστησε απο λεισμανιαση, στην απαισιοδοξια των κτηνιατρων αντεταξα την επιστημονικη και ηθικη απορια «δεν μπορει καθε χρονο να νοσουν απο λεισμανιαση και να σωζονται ενα εκατομμυριο Ινδοι και στην Ελλαδα της πολιτισμενης Ευρωπης να μην μπορουμε να σωσουμε ενα σκυλακι».

Ποιος να περιμενε πως οι Ινδοι θα γινοταν σημερα επικινδυνοι «σωτηρες» μας με τις φαρμακευτικες μαϊμουδες που ετοιμαζονται να μας στειλουν, υστερα απο αποφασεις των ουρακουταγκων της υγειας.

Ευτυχως η Claudine σημερα ζει και βασιλευει και εγω ζω με την αγωνια και την ελπιδα, οι τρεις μεγαλες μου αγαπες, η Claudine, η Chloé και η Jaggie να κλεισουν τα ματακια τους μετα τα δικα μου τα ματια, γιατι δεν εχω τη δυναμη να δεχτω τον πονο του χαμου τους, αλλα μονο το απυθμενο θρασος  να τις φορτωσω τον πονο του δικου μου.

ΥΓ 1. Το 2013 γιορταζοντας τα 850 της Notre Dame de Paris, αναμεσα στα αλλα ετοιμαζεται η πληρης ανακαινιση του μεγαλου εκκλησιαστικου οργανου και η εγκατασταση εννια νεων καμπανων.

Αν χρειαθει βοηθεια στο καμπαναριο ο Κουασιμοδος, μπορει να την αναζητησει στους αφθονους καμπουριδες πολιτικους προσκυνητες, αρουραιους των υπονομων των Ελληνικων κομματων, που σπρωχνουν στην επιφανεια τα αφροψαρα των πολιτικων βρωμονερων, τις μανταμ Σουσουδες του πολιτικου νεοπλουτισμου, ροκανιζοντας αυτοι ανενοχλητοι τα απομειναρια των Ευρωπαικων κονδυλιων και προγραμματων.

Ετσι θα μπορεσουν οι δυστυχεις, εκτος απο τη μπαγιατικη οσμη, που αναδυεται απο τη μουχλα των πακετων των Βρυξελλων, να αναπνευσουν και λιγο καθαρο αερα στο καμπαναριο της Παναγιας των Παρισιων.

ΥΓ 2. Τελικα, τα ορχηστρικα μερη της οπερας Pelléas et Mélisande του Debussy, αποτελουν απο μονα τους πολλες «La mer» (Η Θαλασσα, κολοσσιαιο εργο, συμβολο του Εμπρεσσιονισμου, αλλα και της μουσικης του 20ου αιωνα), που αναδεικνυονται ακομα περισσοτερο μεσα απο την αφαιρετικου τυπου σκηνικη παρουσιαση της τελευταιας παραγωγης της Opéra National de Paris, ως μια παντομιμα – οπερα, που περα απο το πρωτοποριακο στοιχειο, εξασφαλιζει και μεγαλη οικονομια απο την απουσια της υπερβολης των ρεαλιστικων σκηνικων κατασκευων κλπ.