Οι προβληματισμοί μου για τις εκλογές

1^ο ΘΕΜΑ, 11.02.12

Μετά την άκρα του τάφου σιωπή των «αρμοδίων» που ακολούθησε τη 2^η δημοσίευση  της απόφασης του ΣτΕ για το Ελληνικό και την σπαραξικάρδια φύτευση  1500 ελαιοδέντρων στο χώρο του Αεροδρομίου κατάλαβα (λες και δεν), ότι είμαι ένας ασήμαντος  γραφιάς που ανήκει στη κατηγορία των «Ας ’τους να λένε». Κατόπιν τούτου και με δεδομένο το γεγονός ότι, τη θέση του ΣτΕ έχουν καταλάβει οι ασώματες κεφαλές στα τηλεοπτικά παράθυρα και η Κίνηση για την Μετατροπή του Ελληνικού σε Δακρύβρεκτο Αγρό, αυτή τη Κυριακή αποφάσισα να παραθέσω τους προβληματισμούς μου για τις εκλογές -αν και εφ’ όσον αυτές  γίνουν. Μέχρι τη στιγμή της αποστολής του κειμένου στην εφημερίδα (Πέμπτη βράδυ), η κατάσταση είχε ως εξής. Ως “ψαγμένος” πολίτης έχω να επιλέξω ανάμεσα στα δύο πρώην «μεγάλα κόμματα» και στα πολλά μικρά που ξεφύτρωσαν και, συνεχώς ξεφυτρώνουν,  το τελευταίο καιρό. Λέω «πρώην» διότι η (νέα) Νέα Δημοκρατία και το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ μόλις και μετά βίας συγκεντρώνουν το ποσοστό που πήρε ο GAP. Είπα να «ψηφίσω» ΠΑΣΟΚ αλλά, μέχρι στιγμής δεν γνωρίζω ποίος θα είναι αρχηγός. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Ο Χρήστος Παπουτσής; Το δίδυμο θείας Λούκας-Talking Harry; Ο Theo Federalist-Pagalo; O Τζουμάκας; H Τροφός Έλσα; O Πετσάλνικος; H, κατά παράβαση των κανόνων της Κβαντικής Φυσικής, ο Γεώργιος ο Β Παπανδρέου ο Γ;

Με δεδομένη την πολλαπλότητα των πιθανοτήτων και την αβεβαιότητα που προκύπτει στη θεωρία των πολλαπλών συμπάντων στράφηκα στη (νέα) Ν.Δ Όμως, μετά το πείραμα της συγκυβέρνησης  τύπου «δεν περνάς Κυρά Μαρία» με ένα  τμήμα του metro sexual ΠΑΣΟΚ και του brutal ΛΑΟΣ, οι «ιδεολογικές» της γραμμές θόλωσαν και ακολουθούν πορεία τύπου θέλω-δεν θέλω, τραβάτε με κι’ ας κλαίω, ολίγον έγκυος, μάνα γιατί με γέννησες (νεοδημοκράτη). Αδυνατώντας να κατανοήσω το νόημα της ζωής υπό τον Αντουάν έριξα μία (λοξή) ματιά προς την «Δημοκρατική Συμμαχία» της Κας Ντοραμπάκ. Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα τελευταία 35 χρόνια η Κα Ντόρα έλλειπε απ’ το σπίτι για δουλειές γι’ αυτό α. δεν έχει ιδέα για τα όσα συνέβησαν απ’ το ’75 και δώθε β. ο κ. Ευάγγελος λέει ότι «του αποσπάει την προσοχή» στη Βουλή. Αν η Ντόρα αποσπάει την προσοχή του Ευάγγελου φαντάζεστε τι έχει να γίνει στην 9κομματική ή 10κομματική Βουλή; Κόλαση! Γι’ αυτό στράφηκα προς την «Δημοκρατική Αριστερά», που είναι υπέρ του ευρώ και θέλει «μία άλλη Ευρώπη», που δεν συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ και που, θα αποφασιστεί  τι θα κάνει λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Επειδή μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις θα αποφασίσω αν θα την ψηφίσω μετά τις εκλογές.

Πάμε παρακάτω. Το κόμμα της Λούκας και του Ομιλούντος Χάρη. Τι λέει η θεία; Δεν έχω καταλάβει (ακόμα) αλλά μία μαύρη υποψία πετάει πάνω απ’ το κεφάλι μου. Ότι, ο αληθινός  μπαμπάς του Κόμματος είναι ο Μπένυ αλλά, δεν αποκλείεται  να κάνω (μαύρο)  λάθος. Το ίδιο ισχύει και για το Κόμμα του κ. Χρήστου (Παπουτσή). Η ιδεολογική του πλατφόρμα είναι «ένα ευρύτερο ΠΑΣΟΚ που να αγκαλιάζει όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου», που είναι ένα από τα πιο συγκεκριμένα προεκλογικά προγράμματα που έχω ακούσει στη ζωή μου . Ο Talking Χάρυ Καστανίδης μ’ αρέσει διότι, όπως και ο Ευάγγελος μπορεί να μιλάει επί ώρες χωρίς κανείς να έχει καταλάβει το παραμικρό.

Έχοντας τα χαμένα έστρεψα την προσοχή μου στις δηλώσεις του  Μεγάλου Φεντεραλιστή-Τραγουδιστή-Αντιπρόεδρου Πάγκαλου και αποφάσισα να μεταναστεύω στο gay Paris. Στο δρόμο προς την απόφαση ψήφου συνάντησα και τον  Πάνο Καμένο αλλά, παρ’ ότι τον γνωρίζω από παιδί και συμφωνώ σε πολλά απ’ αυτά που λέει, δεν σταμάτησα διότι είχε μαζί του την Παναγία με την  οποία δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις. Οι ανησυχίες μου με οδήγησαν στον  ΣΥΡΙΖΑ αλλά, τρόμαξα από τις πολλές Συνιστώσες. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να «ψηφίσω» ΚΚΕ η Κα Αλέκα έκανε την πατάτα με τις πατάτες και, είπα nein tanke

Με το δίκιο σας απορείτε τι ψήφισα  στις εικονικές κάλπες που έστησα για τις ανάγκες του παρόντος πονήματος. Λοιπόν… Έφτιαξα μία κυβέρνηση που αποτελείται από 100 «πυροβολημένους», περήφανους, μορφωμένους πολίτες. Από άνδρες και γυναίκες που, δεν φοράνε γραβάτες και Λουμπουτέν αλλά, ψηφιακά “φυσεκλίκια” και μπαντάνες και στα χέρια κρατάνε σκουπόξυλα. Που μιλάνε στο λαό αφού ΠΡΩΤΑ ζητήσουν συγγνώμη επειδή θα του “φάνε” την ώρα και σκύβουν το κεφάλι από ντροπή όταν περπατούν στο δρόμο.
Μία κυβέρνηση που, πρώτα θα εξηγούσε πως λειτουργεί το σύστημα των οικονομικών δολοφόνων πίνουν (πραγματικά) το αίμα των λαών και μετά θα καλούσε τους νέους Αγρότες, τους Δασκάλους, τους Μηχανικούς, τους Γιατρούς, και κάθε Εργαζόμενο που θα ήθελε να στηθεί το “Δημόσιο” του 21ου αιώνα αλλά, και όλους τους πολίτες που νοιάζονται για αυτή την χώρα, να βάλουν πλάτη για να απαλλαγούν από τα καρτούν της Πολιτικής και Οικονομικής ζωής
Φανταστείτε μία “επαναστατική” κυβέρνηση που δεν θα έτρεχε πίσω απ’ τα παπαγαλάκια των καθεστωτικών ΜΜΕ αλλά, θα τα ανάγκαζε, με το αφόρητο χιούμορ των μελών της, να τρέχουν αυτά ξωπίσω τους. Μία κυβέρνηση με σημαία την προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια και βάθρο την ταπεινότητα και το μέτρο
Τι λέτε; Μία παρόμοια κυβέρνηση θα μπορούσε να γυρίσει το πλοίο ή θα την έπαιρναν με τις πέτρες;_Κ.Κ.