Οσμή πτώματος

Το ειδα στο «Ποντίκι»

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ένα πολιτικό σύστημα που γκρεμίζεται, μια χώρα που διαλύεται δεν μπορεί παρά στο τέλος να αναδεικνύει τις πιο ασθενείς, τις πιο αποκρουστικές δυσμορφίες της. Αυτό συμβαίνει τώρα με το τέλος μιας ολόκληρης εποχής: της μεταπολίτευσης, η οποία συμπαρασύρει στην κατάρρευσή της όλους τους σαθρούς πυλώνες που τη συγκρατούσαν τα τελευταία αρκετά χρόνια. Ήδη οι παράγοντες που δομούσαν το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας, το οποίο αργοπεθαίνει, αλληλοσπαράσσονται σε μια σύγκρουση με άγνωστο για όλους τέλος.

Η χθεσινή σφοδρή σύγκρουση Παπανδρέου – Ψυχάρη, αν και δεν είναι προβλέψιμο τι θα αποκαλύψει – αν αποκαλύψει τελικά κάτι με την απαραίτητη τεκμηρίωση –, ωστόσο έχει κάποιες παραμέτρους άξιες υπενθύμισης:

1. Αυτό το παιχνίδι το έχουμε ξαναδεί το 2007, όταν ο Παπανδρέου πάλι κατήγγειλε εκδοτικά συμφέροντα για απόπειρα ανατροπής του από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και στήριξη του Ευάγγελου Βενιζέλου – ο ΔΟΛ περιλαμβανόταν στα καταγγελλόμενα συμφέροντα.

Όποιος δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου μπορεί εύκολα να θυμηθεί το φοβερό πρωτοσέλιδο του «Βήματος» την Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007, δυο μέρες μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις πρόωρες εκλογές εκείνης της χρονιάς, με τίτλο «Παραιτηθείτε, κύριε Πρόεδρε», με «καπέλο» δημοσκόπηση του Mega, στην οποία εμφάνιζε μεγάλο προβάδισμα Βενιζέλου στην κούρσα για την προεδρία του κόμματος.

2. Παρά ταύτα ο Στ. Ψυχάρης, μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές του 2009, είχε παραχωρήσει στον Γ. Παπανδρέου τον χώρο του κύριου – δικού του! – άρθρου στο κυριακάτικο φύλλο του «Βήματος», προκειμένου ο «Λεφτά υπάρχουν» να σαλπίσει τον αναπότρεπτο εκλογικό θρίαμβό του.

3. Στη συνέχεια, μετά τη θριαμβευτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, ο ΔΟΛ υπήρξε – και συνεχίζει να είναι – ένας από τους πιο σταθερούς πυλώνες στήριξης της πολιτικής που επέβαλε ο Γ. Παπανδρέου και που συνεχίζει με ακόμη μεγαλύτερη ένταση ο Λ. Παπαδήμος. Ο ίδιος εκδοτικός οργανισμός, μέχρι πολύ πρόσφατα, υπήρξε διαπρύσιος υποστηρικτής του Παπανδρέου.

4. Σήμερα όλα δείχνουν – μέχρι αποδείξεως του εναντίου φυσικά – ότι ο Βενιζέλος, καταγγελθείς από τον Παπανδρέου το 2007 για συμμαχία με τη διαπλοκή, έχει έλθει σε συμφωνία με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη διαδοχή με τη δοκιμασμένη και ουδόλως δημοκρατική μέθοδο του «δαχτυλιδιού». Κάτι σαν τη μεταβίβαση της εξουσίας από τον Κιμ Ιλ Σουνγκ στον απόγονό του.

Πρόκειται για τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο ίδιος αυτός Παπανδρέου είχε παραλάβει, το 2003, το δικό του «δαχτυλίδι» από τον Σημίτη, άλλον σπουδαίο εκλεκτό του εκδοτικού κατεστημένου της χώρας, και μάλιστα υπό τις επευφημίες των ίδιων εκδοτικών συγκροτημάτων τα οποία ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε τέσσερα χρόνια μετά, το 2007, για την απόπειρα ανατροπής του.

5. Στην ανακοίνωσή του ο Στ. Ψυχάρης κάνει λόγο για μυστική συνάντηση με τον Παπανδρέου στο Μαξίμου, όπου μπήκε από την… πίσω πόρτα, στη διάρκεια της οποίας ο τέως πρωθυπουργός τού ζήτησε κάποια – μη περιγραφόμενη «χάρη».

Κι όμως, μόλις πριν από λίγο καιρό, ένας άλλος μεγάλος επιχειρηματίας (και των ΜΜΕ) είδε πολύ πρόσφατα εκπρόσωπό του να μπαίνει από την κύρια είσοδο στο Μαξίμου και να υπογράφει μάλιστα… «χρυσή» εμπορική συμφωνία με τον εμίρη του Κατάρ, υπό τις ευλογίες του τότε πρωθυπουργού Παπανδρέου.

6. Χθες ο Παπανδρέου κατήγγειλε τον Ψυχάρη ότι τον ανέτρεψε επειδή δεν πήρε δάνειο που ζήτησε από τράπεζα. Απαντώντας μάλιστα… προκαταβολικά για τη δική του στάση προς την τράπεζα, παρότι το ερώτημα δεν είχε τεθεί έως χθες!

7. Ακόμη, στην ίδια απάντησή του, ο Στ. Ψυχάρης καταλογίζει στον Παπανδρέου ότι εμπόδισε την τράπεζα να δανειοδοτήσει τον ΔΟΛ – σαν η τράπεζα να ήταν… τσιφλίκι του τέως πρωθυπουργού ή να τελεί υπό τις πολιτικές εντολές του.

Τελικά η τράπεζα στην απάντησή της «αδειάζει» και τους δύο αντιμαχόμενους, αλλά το να βρεις την αλήθεια σε όλη αυτή την ιστορία είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα.

8. Ακόμη χειρότερα, πάντως, η διαμάχη μεταξύ ενός εκδότη και ενός προέδρου κόμματος για την τύχη ενός τραπεζικού δανείου συμβαίνει την ώρα που:

● Κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τα ΜΜΕ είναι καταχρεωμένα στις τράπεζες και αποτελεί ερώτημα το αν μπορούν να εξυπηρετήσουν ή να αναχρηματοδοτήσουν τα δάνειά τους.

● Τα κόμματα, ιδίως τα δύο μεγάλα, είναι επίσης καταχρεωμένα στις τράπεζες και μάλιστα υπάρχει ανοιχτό πολιτικό θέμα για τις σαθρές και αμφισβητούμενες εγγυήσεις με τις οποίες δανείστηκαν υπέρογκα ποσά, με χρονικό ορίζοντα στον οποίο είναι αμφίβολο αν θα εξυπηρετούν τον δανεισμό τους – ή ακόμη και αν θα… υπάρχουν.

9. Οι… αλληλοσπαρασσόμενοι αποτελούν – δημοσίως τουλάχιστον – δύο από τους πιο ισχυρούς πυλώνες στήριξης του νυν πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου. Και οι δύο μάλιστα βλέπουν με καλό μάτι την παράταση της θητείας τής υπό τον τραπεζίτη συγκυβέρνησης.

Μάλιστα βλέπουν θετικά ακόμη και το ενδεχόμενο να είναι αυτός που θα διαχειριστεί την προετοιμασία της συνταγματικής αναθεώρησης, η οποία θα μετατρέψει τον καταστατικό χάρτη της χώρας σε εργαλείο εφαρμογής των απαιτήσεων της διεθνούς τοκογλυφίας και μόνιμης καταδυνάστευσης του ελληνικού λαού.

Αν υποθέσουμε ότι είχαμε – που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να έχουμε – όλη την καλή διάθεση να δούμε τον νυν πρωθυπουργό ως «τελευταία ευκαιρία» για τη χώρα, ως «σανίδα σωτηρίας», ως κάποιου είδους «λύση», το μόνο συναίσθημα που θα μας γεννούσε η χθεσινή εικόνα θα ήταν οίκτος. Για τις σαθρές βάσεις στήριξης που διαθέτει.

Ως κυνικοί ρεαλιστές λοιπόν καταλήγουμε στην αυτονόητη διαπίστωση: η χθεσινή εικόνα αποτελεί την Ελλάδα που και ο ίδιος ο νυν πρωθυπουργός, από πολύ σημαντικές θέσεις και αξιώματα, συνδιαμόρφωσε.

Άλλωστε ο ίδιος επιχειρεί να παρατείνει τη θητεία του αναλαμβάνοντας να διεκπεραιώσει το πιο επαχθές, το πιο «βρόμικο» μέρος της δύσκολης εργολαβίας: την προετοιμασία για τη θεσμοποίηση μιας Ελλάδας πλήρως κατεστραμμένης, αιχμάλωτης των τοκογλύφων, σε συνθήκες Μεσαίωνα.

Μόνο που και αυτός μοιάζει ήδη πολιτικά πολύ λίγος για να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, για να πείσει ότι μπορεί να διαχειριστεί τις εθνικές υποθέσεις προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας και της χώρας. Διόλου περίεργο, καθώς ο σκοπός του εξ αρχής… δεν ήταν αυτός. Ούτε αυτών που τον επέβαλαν και τον συντηρούν στην εξουσία για ίδιον όφελος…