Η Αμερική …νίκησε!

Από το AlterNet

$806 Billion Spent for Hundreds of Thousands to Be Killed and Wounded: The Staggering, True Costs of the Iraq War
The war was intended to show the extent of America’s power. It succeeded only in showing its limits.
December 14, 2011

The United States is withdrawing the last of its troops from Iraq this month, which makes now an appropriate time to begin weighing the costs and benefits to U.S. national security from our intervention there.

On May 1, 2003, President George W. Bush stood aboard the deck of the aircraft carrier USS Abraham Lincoln and declared to the country and to the world that “Major combat operations in Iraq have ended. In the battle of Iraq, the United States and our allies have prevailed.”

As Americans would quickly find out, President Bush’s declaration of victory was severely premature. Iraq would soon be in the throes of a violent insurgency and, eventually, a full-blown sectarian civil war.

More than eight years after that speech, as President Barack Obama prepares to keep his promise to end the war, Iraq has made progress but still struggles with insecurity and deep political discord. Though the level of violence has remained down from its 2006–2007 peak—when dozens of bodies could be found on Baghdad’s streets every morning—Iraq still endures a level of violence that in any other country would be considered a crisis. Still, the end of former Iraq President Saddam Hussein’s brutal regime represents a considerable global good, and a nascent democratic Iraqi republic partnered with the United States could potentially yield benefits in the future.

But when weighing those possible benefits against the costs of the Iraq intervention, there is simply no conceivable calculus by which Operation Iraqi Freedom can be judged to have been a successful or worthwhile policy. The war was intended to show the extent of America’s power. It succeeded only in showing its limits.

The tables and charts below tell the tale. We have grouped these costs into three categories:

The human costs, dealing with American and Iraqi casualties
The financial costs, dealing with the expense of the war and of the continued care for its veterans
The strategic costs, dealing with the impact of the Iraq intervention on U.S. power and influence in the Middle East and on the global stage
Before turning to those tables and charts, however, we would like to make two additional points.

First, it is critical to remember the shifting justifications for the U.S. intervention in Iraq. The Iraq invasion was sold to the American public on the basis of Saddam Hussein’s supposed possession of weapons of mass destruction and his alleged relationship with Al Qaeda. When both claims turned out to be false, the Bush administration justified the intervention on the idea that a democratic Iraq would be an ally in the “war on terror” and an inspiration for democratic reform in the Middle East. These arguments remain, at best, highly questionable.

Second, the authors would like to make clear that this analysis of the costs of the Iraq war in no way diminishes the sacrifice, courage, and honor displayed by the U.S. military in Iraq. Americans troops have served and died in Iraq at the behest of the American people and two of their commanders-in-chief. This is why it is important to draw the correct lessons from our nation’s invasion of Iraq. In order to do that, its costs must be examined honestly and rigorously.

Human costs
Total deaths: Between 110,663 and 119,380
Coalition deaths: 4,803
U.S. deaths: 4,484
U.S. wounded: 32,200
U.S. deaths as a percentage of coalition deaths: 93.37 percent
Iraqi Security Force, or ISF, deaths: At least 10,125
Total coalition and ISF deaths: At least 14,926
Iraqi civilian deaths: Between 103,674 and 113,265
Non-Iraqi contractor deaths: At least 463
Internally displaced persons: 1.24 million
Refugees: More than 1.6 million
Financial costs
Cost of Operation Iraqi Freedom: $806 billion
Projected total cost of veterans’ health care and disability: $422 billion to $717 billion

Δημοσιεύτηκε από τον kavvathas

Δημοσιογράφος, εκδότης,παρατηρητής γεγονότων, (πρώην)οδηγός αγώνων. Πάντα χειριστής ανεποπτέρων, αεροπλάνων και ελικοπτέρων -Journalist, publisher, (ex)racing & rally driver. Pilot (glider, plane + helicopter) Η δραστηριότητα του Κώστα Καββαθά στο χώρο της έντυπης δημοσιογραφίας ξεκίνησε το 1959 από το περιοδικό «Ταχύτης», που είχε ως αντικείμενό του τους αγώνες αυτοκινήτου. Eκδόθηκε για λίγο καιρό από την «Ecurie Eρμής», έναν από τους παλαιότερους συλλόγους φίλων της Αυτοκίνησης που ιδρύθηκαν στην Ελλάδα. Το 1963 ξεκίνησε η συνεργασία του με την εφημερίδα «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε τη στήλη του αυτοκινήτου για τρία περίπου χρόνια. Το 1966 δούλεψε στο εβδομαδιαίο περιοδικό επικαιρότητας «Άλφα», το πρώτο στα εγχώρια χρονικά του Τύπου που, στην ύλη του, είχε σελίδες αφιερωμένες στο αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα χρονολογείται η πρώτη προσπάθεια να εκδόσει δικό του περιοδικό, με τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, το «Τροχοί+Δρόμοι», η οποία όμως διακόπηκε λίγο πριν το τυπογραφείο!Από την πρώτη απόπειρα σώζονται λίγες φωτογραφίες, τις οποίες θα μπορέσετε να δείτε όταν το Ιστολόγιο γίνει, επιτέλους, portal. Μετά από σύντομο πέρασμα από το «Νέο Αυτοκίνητο» των αδελφών Αντώνη και Μιχάλη Γρατσία, εντάχθηκε στο επιτελείο του περιοδικού «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1967. Σύντομα ανέλαβε τη θέση του αρχισυντάκτη, διαδεχόμενος τον Κυριάκο Κορόβηλα. Τον Οκτώβριο του 1970 ίδρυσε, με τη σύζυγό του Σοφία, το περιοδικό «4ΤΡΟΧΟΙ» και, όπως ήταν λογικό, έριξε εκεί το βάρος της αρθρογραφίας του. Παρ' όλα αυτά βρήκε χρόνο να γράφει στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα», που όλοι οι παλιοί γνωρίζουν και που θεωρείται –ακόμη και σήμερα που εκδόθηκε ένα με τον ίδιο τίτλο- ως το καλύτερο του είδους που εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Τα άρθρα του Κ.Κ. στα "Ε" θα συμπεριληφούν σύντομα και σε αυτό το ιστολόγιο. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν επίσης στην εφημερίδα «Το Βήμα» από το 1991 ως το 1998, καθώς και για ένα ...μικρό διάστημα(!) στην «Καθημερινή», μία άλλη ιστορία, που επίσης θα μπορέσετε να απολαύσετε εδώ σαν μία σπαρταριστή (στηγελοιότητά της) "κωμωδία". Σήμερα, εκτός από τα περιοδικά των «Τεχνικών Εκδόσεων», ο Κώστας Καββαθάς αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», από το πρώτο της φύλλο. Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται -μέχρι στιγμής- δύο βιβλία: «Porsche, ο άνθρωπος και τα αυτοκίνητα» του Richard von Frankenberg, που μετέφρασε στα ελληνικά το 1972 μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του και «Το βιβλίο του Πραγματικού Οδηγού». Τα κείμενά του, έντονα συναισθηματικά, περιέχουν σχεδόν τα πάντα: περιγραφές από διεθνείς κι ελληνικούς αγώνες, ιστορίες από τα παλιά χρόνια του αυτοκινήτου, συνεντεύξεις από σημαντικά στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών και συμπεράσματα από τις εξαντλητικές δοκιμές των εκάστοτε νέων μοντέλων, κοινωνική κριτική και σχόλια για τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της χώρας και των ανθρώπων της. Στα πρώτα χρόνια των «4Τροχών» έγραφε και τεχνικά άρθρα, καθώς και "συμβουλές" για την ασφαλή και ασφαλή και γρήγορη οδήγηση. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αφ' ενός το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την τεχνολογία στα ζαντολάστιχα και αφ΄ετέρου άλλοι, ικανότεροι ανέλαβαν (μικρός Νίνης, Έλλη Κοκκίνου, γελοτοποιός του αυτοκράτορα κλπ) και ο Κ.Κ. αποφάσισε πως, αρκετά με τα "τεχνικά άρθρα" που, άλλοστε, δεν γίνονται καταληπτά από τον "ανθό" της ελληνικής νεολαίας -έτσι όπως τον κατάντησαν οι ανεπάγγελτοι "πολιτικοί". Το 2009 ο Κώστας Καββαθάς συμπλήρωσε 50 χρόνια δημοσιογραφικήςςς και 40 εκδοτικής ζωής αν και η τελευταία δεν είναι ακριβώς όπως την οραματιζόταν για λόγους που αναφέρονται σε άλλες σελίδες του ιστολογίου…

6 σκέψεις σχετικά με το “Η Αμερική …νίκησε!

  1. Πάντως όσοι Αμερικάνοι στρατιώτες γύρισαν ζωντανοί, δε θα μείνουν για πολύ καιρό χωρίς αντικείμενο ώστε να σκουριάσουν….

    Μου αρέσει!

  2. Πολύ επιεικής είσαστε,
    μισάνθρωποι,σκατόψυχοι,εγκληματίες,άπληστοι είναι μερικά χαρακτηριστικά που μπορεί κανείς να τους προσάψει.

    Μου αρέσει!

    1. Επιτρέψτε να πω ότι κάνετε μέγα λάθος. Αυτά τα χαρακτηριστικά ανήκουν σε συγκεκριμένη ομάδα αμερικανών που καμία σχέση δεν έχει πλέον με εκείνα που αποφάσισαν οι «πατέρες» της αμερικανικής δημοκρατίας. Κάπου μέσα μου έχω την ελπίδα ότι, θα έλθει μία ημέρα που αυτές οι Αρχές θα επιστρέψουν απόδειξη το κίνημα Occupy Wall Street… Η Αμερική έχει πολλά κακά αλλά, αν τη συγκρίνεις με οποιαδήποτε άλλη χώρα, είν αι εμπρός στην τεχνολογία, στις επιστήμες, στις τέχνες. Τώρα πως γίνεται και ένας «καινούριος» λαός εκλέγει τύπους σαν τους Τζόνσον, Νίξον και Μπους είναι θέμα που πρέπει να απασχολήσει τους ψυχαναλυτπές…

      Μου αρέσει!

      1. Mα για τη συγκεκριμένη ομάδα μιλάμε,για τα άλλα που λέτε δε διαφωνώ.

        Μου αρέσει!

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.

Αρέσει σε %d bloggers: